καλημερα σε ολους
το ερωτημα νεος ή παλαιος πιο πολυ απευθυνεται σε μενα
παλαιος αθλητης στο χωρο του αγωνιστικου καγιακ ηρεμου νερου (1990-1994)
αλλα νεος στο χωρο του sea kayak οπως το βλεπω τωρα. βεβαια στη θαλασσα εμαθα και εκει ξαναγυριζω.
μετα απο 20 χρονια απουσιας λοιπον χαιρομαι που βλεπω οτι το καγιακ εχει γινει τοσο γνωστο στην ελλαδα και υπαρχουν ομαδες σε διαφορα μερη που διοργανωνουν εκδρομες και οτι αλλο. οταν το 1990 λεγαμε οτι κανουμε καγιακ μας κοιτουσαν περιεργα και νομιζαν οτι ειναι καρατε ή κατι τετοιο.
συγχαρητηρια σε ολους λοιπον και χαιρομαι που βρηκα ανθρωπους που αγαπανε τη θαλασσα και το καγιακ.
με λενε γιωργο και επεστρεψα τα τελευταια 2 χρονια στην κατερινη οπου μεγαλωσα και εμαθα καγιακ. με λυπη εμαθα οτι ο ομιλος εδω εχει κλεισει το τμημα καγιακ και αποφασισα να ασχοληθω μονος μου.
σε επομενη αναρτηση θα σας πω για την αναζητηση μου αυτο το καλοκαιρι
Ιδανική στολή για τις Ελληνικές χειμερινές συνθήκες μιας και δεν είναι υπερβολικά ζεστή όπως αντίστοιχες της Palm. Μπορεί να φορεθεί με ρούχα εσωτερικά αν και με θερμοκρασίες 5 βαθμών που την δοκίμασα όταν είχα πάει στην Σκωτία φορούσα μόνο ένα λεπτό ολόσωμο λεπτό fleece. Στην Κρήτη την φόρεσα μόνο μερικές φορές όταν έκανα τον χειμώνα εξάσκηση σε τεχνικές διάσωσης (ωραίο πράγμα να είσαι 2 ώρες στο νερό καταχείμωνο και να ζεσταίνεσαι).
Έχουμε διαθέσιμο προς πώληση ένα full carbon Lendal Kinetik touring 700 (Standard Vari-Paddlok variable length 218 - 220 - 222) χρησιμοποιημένο 3 φορές όλες και όλες. Το κουπί είναι 2 κομμάτια με ρύθμιση του μήκους καθώς και της γωνίας μέχρι 90 μοίρες ενώ έχει ειδική ρύθμιση για αριστερόχειρες αλλά και δεξειόχειρες.
Η τιμή του στην Αγγλία είναι στις 311 λίρες (365 ευρώ) και χωρίς τα μεταφορικά δηλ περίπου στα 400+ ευρώ. Όποιος προλάβει μπορεί να το αγοράσει στην τιμή των 280 ευρώ.
Για όποια απορία πάντα στη διάθεσή σας.
Και όπως πάντα, σχεδόν όλα τα κουπιά που υπάρχουν διαθέσιμα μπορείτε να τα δοκιμάσετε στη θάλασσα και όχι στην βιτρίνα 8) ώστε να αγοράσετε αυτό που πραγματικά θέλετε. Έχουμε όλη την σειρά της Lendal καθώς και σχεδόν όλα της Werner.
Όσοι χρησιμοποιείτε google maps στο android κινητό σας ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ UPDATE.
Θα χάσετε τη λειτουργία μέτρησης αποστάσεων όπως και την off line πρόσβαση σε αποθηκευμένους χάρτες.
Εγώ δεν το ήξερα και την πάτησα.
Η ενημέρωση συτή δε δεν αναστράφεται.
Την κάνεις και ένα χρήσιμο εργαλείο γίνεται άχρηστο αλλά με πιο ωραίες εικονίτσες.
Γαμώ τη google...
Από τις 26 Οκτωβρίου έως και τις 2 Νοεμβρίου ο φίλος Albert σε συνεργασία με το Surrey Canoe Club
Θα παρέξει εκπαίδευση και αξιολόγηση για BCU level 4 kai tidal planning & navigation (nav1) στην Σαντορίνη.
Το κόστος είναι 300 ευρώ για την εκπαίδευση και άλλα τόσα για την αξιολόγηση.
Περιλαμβάνονται σκάφος, εξοπλισμός, τα εγχειρίδια, ασφάλεια και πιστοποίηση.
Όποιος ενδιαφέρεται ας επικοινωνήσει μαζί μου.
Από τις 26 Αυγούστου θα είμαι στην Κάλυμνο με τέσσερα σκάφη και εξοπλισμό.
Αν κάποιος φίλος βρίσκεται στην περιοχή η ενδιαφέρεται να έρθει θα χαρώ πολύ να επικοινωνήσουμε.
Η Κάλυμνος και τα γύρω νησιά προσφέρουν πολλές διαδρομές για καγιάκ όπως την σαρανταπεντάμιλη downwind Αρκιοί Λειψοί Λέρος Κάλυμνος, τον 35μιλο γύρο της Καλύμνου, τις ημερήσιες σε Πλάτη Ψέριμο και Τέλεντο και την επική Κάλυμνο Κω Νίσυρο.
Σε συγκεκριμένες ημερομηνίες θα έχουμε και την ευκαιρία να κωπηλατήσουμε μαζί με τον Omer Singer και την Ισραηλινή ομάδα της Terra Santa όπως και τον γνωστό Ιταλό μουσικό και καγιάκερ Enzo Placanica
Κυριακή 4 Αυγούστου και τα δελτία καιρού για την περιοχή είναι κατακίτρινα, πεντάρια, εξάρια και τοπικά εφτάρια.
Ψώνιο, ότι χρειάζεται για να δοκιμάσω και τον εαυτό μου αλλά και το alaw σε απαιτητικές συνθήκες.
Ετοιμάζω λοιπόν τα μπαγκάζια μου, τα φορτώνω όλα σε μία hold all των 135 λίτρων (απαραίτητη) και νά μαι πάλι στον Πειραιά εν μέσω πραγματικού χαμού.
Απερίγραπτο το τι γινότανε στο λιμάνι, λάθος μέρα διάλεξα να φύγω αλλά ήταν πια αργά. Όχι μόνο χρειάστηκε για πρώτη φορά να πληρώσω φορτωτική για το καγιάκ αλλά και η μόνη θέση που υπήρχε διαθέσιμη ήταν σε business class.
Σαράντα ευρώ το καπέλο, τι να κάνω το φοράω και συνεχίζω τον αγώνα. Όταν μπήκα στο καράβι βλέπω έκπληκτος τον υπεύθυνο του γκαράζ να ρίχνει σφαλιάρες σ' έναν οδηγό νταλίκας που παράκουσε μία εντολή. Χώρος για το καγιάκ πουθενά. Χρειάστηκε να επέμβω δυναμικά για να βρώ μια θέση κάτω από έναν τράκτορα και έπρεπε να κατεβαίνω σε κάθε λιμάνι που έπιανε το καράβι για να μετακινώ το alaw σε καινούργια θέση. Θρίλλερ με δίμετρους τροχούς να κάνουν μανούβρες πόντους μακριά από το εύθραυστο σκαρί μου.
Στην Πάρο σταμάτησα μία νταλίκα μισό πόντο μακριά από το σκάφος κοπανώντας την καμπίνα του οδηγού.
Τέλος πάντων, τέλος καλό όλα καλά και φτάνω στη Νάξο λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ύπνο στο καίκι του κολλητού μου και το πρωί όλα έτοιμα για αναχώρηση.
Φε'υγω λοιπόν από το λιμάνι με ένα γεμάτο εξάρι και να βλέπω τα κύματα να σκάνε με μανία στα βράχια της Στυλίδας δυό μίλια μακριά.
Που πάς μου λέει ο κολλητός μου, τρελλός είσαι έξω γίνεται της π...νας. Δεν ξέρει από καγιάκ ο κακομοίρης, νομίζει ότι είναι σαν καίκι.
Τον καθυσηχάζω και βγαίνω από το λιμάνι με λίγες αργές κουπιές για ζέσταμα και όλα τα βλέμματα πάνω μου 8).
Η διαδρομή μέχρι το Αλυκό ήταν σκέτη μαγεία αν και το τριμάρισμα του σκάφους δεν ήταν σωστό, όπως και η επιλογή κουπιού.
Έτσι ενώ πίστευα ότι θα ξεπέρναγα τους πέντε κόμβους μέσο όρο, δεν έβγαλα ούτε τεσσερεισήμισυ όπως μπορείτε να δείτε εδώ
Διανυκτέρευση στο Πυργάκι με τη σκηνή στημένη πίσω από την καλαμωτή μιας παραλιακής επιχείρησης με ομπρέλλες και ξαπλώστρες.
Τοι πρωί τελευταίες προμήθειες από το πολύ βολικό μίνι μάρκετ της παραλίας και δρόμο για Ηρακλιά. Άλλη τρέλλα η διαδρομή αυτή με μόνο μελανό σημείο ένα πράσινο καταμαράν στα χρώματα της κοσμοτέ που δεν ξέρω αν δεν με είχε δεί η απλώς με έγραφε εκεί που δεν πιάνει μελάνι, πάντως πέρασε εκατό εκατόν πενήντα μέτρα δίπλα μου με 45 κόμβους. Είναι αδύνατον να καταλάβεις προς τα που πάνε αυτά τα σκάφη, τη μιά βλέπεις ένα σημαδάκι στον ορίζοντα και σε πέντε λεπτά ένας τοίχος πενήντα μέτρων έρχεται κατά πάνω σου με τα όσα. Δεν πάιρνω χαμπάρι όμως, η θάλασσα δεν τους ανήκει και το ξέρουν και αυτοί οι ίδιοι. Όποιος δεν μπορεί να βλέπει μπροστά του να μην βγαίνει στο νερό. Αν είμαστε τρείς τέσσερεις θα πήγαινα εγώ κατά πάνω του 'ετσι για τον τσαμπουκά του θέματος.
Περ'ιπου 2 ώρες πήρε η διαδρομή μέχρι τον Άη Γιώργη της Ηρακλειάς, ένα από τα ωραιότερα λιμάνια σε όλο το Αιγαίο και όχι μόνο φαντάζομαι και στάση για ξεκούραση και (πολύ καλή) τυρόπιττα!
Εδώ μπορείτε να δείτε αυτή τη διαδρομή που και πάλι δεν ήταν όσο γρήγορη θα ήθελα, άρχισα να καταλαβαίνω ότι το alaw παρ' όλες τις αναμφισβήτητες αρετές του σε ευθύγραμμη πορεία άνεση και σταθερότητα υστερεί σε ταχύτητα από το explorer πράγμα βεβαίως αναμενόμενο από το μικρότερο μήκος του και το μεγαλύτερο rocker.
Δεν έκατσα πολύ στο λιμάνι και έφυγα για το γύρο του νησιού. Εντυπωσιακή και άγρια η ανατολική και νότια πλευρά του νησιού με απάτητες και απρόσιτες παραλίες και ψηλά άγρια βράχια. Αλλά και άλλες με κατασκηνωτές, γυμνιστές (και νεαρές γυμνίστριες) που όλοι ενδιαφερόντουσαν να γνωρίσουν τον παράξενο ταξιδιώτη με το psychedelic σκάφος.
Διανυκτέρευση στην πιο απόμακρη και μοναχική παραλία στα νοτιοδυτικά του νησιού όπως ορίζει ο άγραφος κώδικας των (παντρεμένων) καγιάκερ. Εδώ οι χρόνοι δεν ήταν σημαντικοί και η εξερεύνηση έπαιζε τον πρώτο ρόλο, ο καιρός πάντως ήταν γενικώς ενάντιος, ειδικά στο δεύτερο κομμάτι της διαδρομής. Όσοι ενδιαφέρεστε μπορείτε να δείτε αυτές τις διαδρομές εδώ
Καταπληκτικό και χωρίς έντομα το κάμπινγκ στο νότο της Ηρακλειάς και το πρωί ενώ χάζευα γενικώς και μάζευα νωχελικά τον εξοπλισμό μου για αναχώρηση νά 'σου και σκάει μύτη στον κόλπο ένα εντυπωσιακό τρικάταρτο αντίκα. Κάποιος από το σκάφος βουτάει στο νερό και κολυμπάει μέχρι την παραλία, γνωριζόιμαστε και με καλεί στο ιστιοφόρο για κρασάκι και μεζέδες. Σιγα να μην αρνιόμουνα και έτσι πέρασα αρκετές ώρες με τους 2 μποέμ χαίστες που βρίσκονταν πάνω στο 90 ετών σκάφος με το alaw δεμένο από την πρύμνη φορτωμένο και έτοιμο για αναχώρηση. Μ' αυτά και μ' αυτά έφτασε το απόγευμα και φαγωμένος (και πιωμένος) πήρα το δύσκολο δρόμο της επιστροφής στο λιμάνι με ένα γεμάτο πεντάρι στη μύτη του σκάφους μου.
Δύσκολη διαδρομή την οποία μπορείτε να δείτε εδώ.
Διανυκτέρευση λοιπόν πάλι στην Ηρακλειά, αυτή τη φορά όμως στο Λιβάδι την παραλία των κατασκηνωτών και των γυμνιστών που καλά παιδιά, δε λέω, αλλά μου σπάσανε και λίγο τα νεύρα με το ασταμάτητο τάκα τούκα από τις ρακέτες τους και τα σκυλιά τοθυς που κατουράγανε και χέζανε ολόγυρα. Με το ένα μάτι ανοιχτό μη μου κατουρήσει τη σκηνή κάνα συμπαθητικό τετράποδο κοιμήθηκα από νωρίς μέχρι που μετά τα μεσάνυχτα ησύχασε η παραλία και 'γώ αφέθηκα σε έναν βαθύ λυτρωτικό ύπνο.
Την άλλη μέρα από νωρίς στο νερό με κατεύθυνση τη Σχοινούσα, το αγαπημένο νησί πλοιοκτητών, αρχαιοκάπηλων και κάθε λογής Κροίσων που βρίσκουν φιλόξενο καταφύγιο στο λιμάνι και τους πολλούς προστατευμένους κόλπους του νησιού γύρω στους οποίους έχουν χτίσει τις πέτρινες βίλλες τους. Η σχετικά χαμηλή Σχοινούσα πρέπει να πω δεν είναι και πολύ του γούστου μου. Λίγα βράχια και πολύ χώμα στις παραλίες, η άμμος αμφιβόλου ποιότητας και παντού οικογένειες από τουρίστες, δύσκολο να βρείς κάπου ησυχία. Η χώρα της όμως και το καινούργιο πέτρινο μονοπάτι που σε ανεβάζει εκεί από το λιμάνι είναι τόσο όμορφα που αποζημιώνουν τον απαιτητικό καγιάκερ γαι την έλλειψη της τέλειας παραλίας. Ο καιρός σχετικά πεσμένος και αφού ήξερα ότι η βορεινή μεριά του νησιού δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον επέλεξα να κατασκηνώσω σε μία σχετικά ήσυχη παραλία απέναντι από το κάτω Κουφονήσι στα ανατολικά του νησιού.
Αυτό το κομμάτι της εξόρμησης μπορείτε να το δείτε εδώ.
Το πέρασμα στο κάτω Κουφονήσι ήταν αργό με τον αέρα κόντρα στα 5 μποφώρ από το πρωί. Η απόσταση όμως των δύο νησιών είναι τόσο μικρή που δεν πρόλαβα κάν να κουραστώ. Στάση στην παραλία του Φοίνικα, την ωραιότερη ίσως παραλία των μικρών Κυκλάδων.
Φοίνικες λέει βάζανε οι Πειρατές σημάδι όπου υπήρχε νερό και έτσι και εδώ κάτω από το τεράστιο δέντρο υπήρχε ένα πηγάδι, άγνωστο πόσο παλιό αλλά αν υπολογίσω με βάση τα επάλληλα στρώματα που διακρίνονταν στα τοιχώματά του σίγουρα πάνω από 100 χρόνια. Δίπλα του υπήρχε ένα από τα μεγαλύτερα αρμυρικια που έχω δεί ποτέ μου και κάτω από τα κλαριά του ένα ολόκληρο κοινόβιο από καλλιτέχνες του δρόμου και νεαρές κοπέλες που είχαν καταλάβει ολοκληρωτικά το κέντρο της παραλίας. Δεν δίστασα καθόλου να στήσω τη σκηνή μου στο καλύτερο σημείο σχεδόν ακριβώς μπροστά τους και όλοι αποδείχτηκαν ιδιαίτερα διακριτικοί αν και πολύ λίγο φιλικοί. Αυτό με βόλευε μιά χαρά αφού γενικώς προτιμώ την διακριτικότητα από την άκρατη φιλικότητα. Εξ' άλλου αν χρειαζόμουν κάτι απλώς το ζήταγα και οι κοινόβιοι πάντα βοηθούσαν αν και κάπως απρόθυμα. Όχι ότι χρειάστηκα και πολλά, λίγη βοήθεια στο κουβάλημα του σκάφους, έναν κουβά για να ξεπλύνω τον εξοπλισμό μου από την αλμύρα τόσων ημερών στα μη πόσιμα νερά του πηγαδιού και αυτό ήταν όλο. Οι γυμνές Αφροδίτες που σουλατσάριζαν όλη μέρα και νύχτα πάνω κάτω μπροστά στη σκηνή μου πάνω στην πανέμορφη παραλία με φόντο τα ανοιχτογάλαζα νερά και τον επιβλητικό γκρίζο όγκο της Κέρου μου προσέφεραν δωρεάν διασκέδαση και έκαναν την παραμονή μου στην παραλία γι' αυτή τη μέρα επιβεβλημένη.
Δείτε αυτό το κομμάτι της διαδρομής εδώ αν και αφού ξέχασα να κλείσω το gps στην έξοδο οι μέσοι όροι που θα διαβάσετε δεν ισχύουν.
Το κάμπινγκ στην παραλία του Φοίνικα όπως καταλαβαίνετε ήταν υπέροχο με φαγητό, ζωντανή μουσική, τουρίστες που έφερναν και έπαιρναν οι λάντζες από το πάνω Κουφονήσι και συχνές βουτιές στα εντυπωσιακά καθαρά και δροσερά νερά. Ένας ηλιόλουστος παράδεισος που εγκατέλειψα απρόθυμα το πρωί του Σαββάτου με προορισμό το πάνω Κουφονήσι, με την κοσμοπλημμύρα, τα μπάρ και τις καλές και φτηνές ταβέρνες. Καλή η τράνγκια αλλά είχα πεθυμήσει λίγο κρεατάκι και καμμιά κρύα μπύρα. Άσε που στις πίττες ο φούρνος του πάνω Κουφονησιού είναι αξεπέραστος σε ποιότητα και ποικιλία.
Η διαδρομή από το ένα Κουφονήσι στο άλλο ήταν τόσο εύκολη που αισθάνθηκα τύψεις. Έτσι μετά την απαραίτητη στάση στο λιμάνι και την επίσκεψη στο φούρνο που σας ανέφερα προηγουμένως έφυγα κατευθείαν για το γύρο του νησιού, Φοίνικας (άλλος), Ιταλίδα, Πορί τα πέρασα όλα με συνοπτικές διαδικασίες χαζεύοντας τον κόσμο που συνωστιζόταν στις παραλίες. . Μετά το Πορί το πέρασμα στην βορεινή μεριά του νησιού είχε αρκετό ενδιαφέρον με κύματα που ξεπέρναγαν τα τρία μέτρα πριν σκάσουν με μανία στις ΄πετρώδεις ακτές. Το alaw τόσο ακλόνητο που εν μέσω χαμού εγώ έβγαζα φωτογραφίες. Δύο νέα παιδιά με κάτι sit on top ήταν οι πρώτοι κωπηλάτες που συνάντησα σε όλη τη διαδρομή. Θέλανε και αυτοί να κάνουν το γύρω του νησιού και εντυπωσιάστηκα πως έφτασαν μέχρι το Πορί. Στον πρώτο βορεινό κάβο και αφού τους πέρασα σα σταματημένους όμως αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω. Σοφή απόφαση. Αφού τελείωσα με το γύρο του νησιού ήρθε η ώρα των δημοσίων σχέσεων οπότε βρίσκω τον φίλο Μιχάλη με το νέο του wilderness και κωπηλατούμε μαζί μέχρι την Ιταλίδα. Τέσσερεις σειρές πετσέτες στην Ιταλίδα και χρειαζόσουν κράνος για να μη φάς στο κεφάλι κάνα από τα μπαλάκια που σφύριζαν ολόγυρα. Χαμός, γνωρίζω πολύ κόσμο, δίνω κάρτες και αρχίζουν οι προσκλήσεις για night life. Ενδίδω αρχικά όμως σύντομα και μετά το γεύμα στο εστιατόριο του Φοίνικα αλλάζω γνώμη και αναζητώ πάλι την απομόνωση, την ησυχία και
την γαλήνη οπότε στις εννιά το βράδυ και εντελώς παρορμητικά εγκαταλέιπω το πάνω κουφονήσι και με οδηγό τη φωτιά που έφεγγε στην αφέγγαρη νύχτα επιστρέφω στο κάτω και την παραλία του Φοίνικα. Στήνω μέσα στη νύχτα με φακό κεφαλής (200 lumens) και καληνυχτίζω το σύμπαν.
Ξημερώνει η Κυριακή, έχω ήδη μια γεμάτη βδομάδα στη θάλασσα ο αέρας έχει πέσει και η ζέστη είναι φοβερή. Ανοίγω τον ελαφρύ υπνόσακο και φιάχνω μία πρόχειρη μα πολύ αποτελεσματική τέντα και αποφασίζω να μην βγώ στο νερό σήμερα. Ριλάξ, κολύμπι και χάζεμα γενικώς.
Έτσι και έγινε οπότε την Δευτέρα, ξεκούραστος, χορτάτος και φρέσκος γενικώς παίρνω τον δύσκολο δρόμο της επιστροφής στο λιμάνι της Νάξου. Τα μίλια πολλά, 24 για την ακρίβεια και από αυτά τα 18 με κόντρα δυνατό καιρό. Δεν είμαι ο άνθρωπος που του αρέσουν τα ρεκόρ και τα κατορθώματα οπότε εάν δω τα σκούρα η δυτική Νάξος είναι όλη μια παραλία, σταματάω και συνεχίζω αύριο. Ραντεβού δεν έχω με κανέναν οπότε no worries....
Η διαδρομή από το κάτω Κουφονήσι μέχρι τον Καλαντό βγήκε με ένα πεντάρι δεξιά στην πρύμνη μου και μέσο όρο 4,5 κόμβους. Το alaw σε πλάγιους καιρούς είναι αξεπέραστο. Μακράν το καλύτερο από τα 8 σκάφη μου. Γρήγορο και ακλόνητο στην πορεία του, ακόμα και αν μία κορυφή κάνει το ρύγχος του να ξεστρατίσει η βαθειά σα μαχαίρι ουρά του το εμπαναφέρει αμέσως στην τάξη χωρίς να χρτειαστεί εγώ να κάνω τίποτα. Είναι πράγματι εντυπωσιακό να το αισθάνεσαι να γίνεται, δεν το ήξερα ότι μπορούν τα καγιάκ να συμπεριφερθούν έτσι. Εγώ απλώς κωπηλατούσα προς τον προορισμό μου και το σκάφος έκανε τα υπόλοιπα σαν να είχε αυτόματο πιλότο.
Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα που λέει και ο Σάκης. Τι να πω, απλά πολύ ξύλο μέχρι το λιμάνι. Ο καιρός δεν έλεγε να πέσει μέχρι αργά το απόγευμα. Το στήσε ξέστησε τη σκηνή στις πολυσύχναστες παραλίες της Νάξου ήταν τελικά ένα θέμα έτσι όσο άντεχα πήγαινα και πήγαινα και πήγαινα μέχρι που με βρήκε η νύχτα. Ο αέρας έκοψε κάπως αλλά και πάλι τα κύματα στη Στυλίδα ήταν μεγάλα και γρήγορα σαν κοπάδι από βουβάλια. Όταν επιτέλους έφτασα στη Στυλίδα, μετά τις 10 το βράδυ υπολόγιζα τη θέση και την ταχύτητα των μεγάλων κυμάτων από τον όγκο τους που έκρυβε τα φώτα του λιμανιού μέχρι το κάστρο.
Ξέπνοος και με τις παλάμες μου να πονάνε αλλά και με μιά άγρια χαρά στην ψυχή και τι πρόσωπό μου μπήκα στο φωτεινό και πολύβουο λιμάνι. Τα μπάρ και τα εστιατόρια γεμάτα κόσμο, μουσική φασαρία, οι κίτρινες ανταύγειες στα σκοτεινά νερά και οι Άγιοι Ανάργυροι να με περιμένουν φιλόξενα στην ξύλινη αγκαλιά τους. Μία στιγμή και μία σκηνή που θα θυμάμαι με ευχαρίστηση για το υπόλοιπο της ζωής μου. Γι' αυτό αγαπάω τόσο το θαλάσσιο καγιάκ. Γιατί μου χαρίζει τέτοιες στιγμές.
Για να δείτε αναλυτικά την ταχύτητα στο movescount κάτω από την καρτέλλα graph επιλέξτε speed
