07-23-2012, 05:02 PM
Υπάρχουν τρεις διακεκριμένοι τρόποι να διατάζει ο καγιάκερ τη σπονδυλική του στήλη έτσι, που να παράγει την κατάλληλη ροπή, η οποία με τη σειρά της να στρεβλώνει τη λεκάνη και αυτή -κατά τα γνωστά- να παρασέρνει σε συστροφή τη γάστρα που να αντικρούει το κύμαάάά…
Ο πρώτος είναι να γέρνει σύσσωμο τον κορμό στην κατεύθυνση του κύματος μιμούμενος λίγο τον ιστιοπλόο, που κρεμάει ολόκληρο το σώμα έξω από την κουπαστή. Αυτό μάλιστα είναι που πρωτοδοκιμάζει ο αρχάριος, γιατί είναι το πιο αυθόρμητο. Η γένεση της στροφικής δύναμης να ανατίθεται στη βαρύτητα. Σταθερή Αξία!
Το κακό είναι πως το κύμα δεν είναι σαν τον άνεμο, που υπόσχεται διάρκεια σε χρόνο και σταθερότητα σε διεύθυνση και ένταση, έστω κατά ριπές.
Το κύμα είναι φευγαλέο, προσπερνάει γοργά κάτω απ’ τη γάστρα και σε εγκαταλείπει εκτεθειμένο στην ανάποδη πλαγιά. Εκεί μένεις εντελώς ανήμπορος να αντιστρέψεις την κλίση και πέφτεις. Η μέθοδος απορρίπτεται, μην τη διαγράψετε όμως τελείως απ’ τη μνήμη σας γιατί αυτήν ακριβώς εφαρμόζουμε στην προχωρημένη τεχνική που λέγεται «πλάγιασμα» (leaning). Με τη διαφορά ότι εκεί συνοδεύεται πάντοτε από μια βαρβάτη στήριξη. Αφήστε που η ορμή του κύματος ξεθυμαίνει τότε περνώντας μάλλον πάνω από το κατάστρωμα παρά κάτω από την καρίνα, αλλά καλά να είμαστε να τα παρακολουθήσουμε παρέα.
Με τον δεύτερο τρόπο σοβαρεύουν τα πράγματα. Πεπεισμένος πλέον ο καγιάκερ, ότι το κέντρο βάρους δεν επιτρέπεται να ξεφεύγει παράκεντρα παρά ελάχιστες μετρημένες μοίρες, δοκιμάζει κάτι ουσιωδώς διαφορετικό. Διατηρεί στυλωμένη κατακόρυφα τη σπονδυλική στήλη και στρεβλώνει τη λεκάνη πάνω της. Η ραχοκοκαλιά κάμπτεται πλάγια, στο ύψος της μέσης, και παίρνει το σχήμα λατινικού J. Εργάζονται -και γυμνάζονται- έντονα οι πλάγιοι κοιλιακοί και ολόκληρο το πλέγμα των μυών που περιστοιχίζει τη λεκάνη και τη διαρθρώνει στη σπονδυλική στήλη και τους μηρούς. Μόλις η κορυφογραμμή του κύματος προσπεράσει, η ενέργεια εναλλάσσεται στην αντίθετη πλευρά.
Η διαφορετικότητα αυτής της δράσης είναι ότι η δύναμη για τη -διαβόητη πλέον- στρέβλωση της λεκάνης και τη γένεση της στροφικής ροπής παρέχεται άμεσα από τη σύσπαση και έλξη μυώνων και όχι από τη βαρύτητα.
Το πράγμα περπατάει κάπως αλλά δεν πάει μακριά, γιατί εμφανίζονται αξεπέραστα μειονέκτημα.
Η δράση είναι από τη φύση της αργόσυρτη, νωχελική, δεν έχει τη σπιρτάδα και την εκρηκτικότητα αλλά ούτε και την ισχύ, που επιβάλλουν τα χαρακτηριστικά του κύματος. Επιπλέον υστερεί σε ευαισθησία και ακρίβεια, ενώ -σίγουρα το σπουδαιότερο- η συνεχής και απότομη εναλλαγή της κάμψης καταπονεί ανεπίτρεπτα τους μεσοσπονδύλιους δίσκους.
Πρέπει να αποφεύγεται και ο μαθητευόμενος να αντιστέκεται στον εθισμό και να βιάζεται να την ξεπεράσει. Και πάλι όμως μη τη διαγράψετε τελείως από τη μνήμη σας, γιατί αυτή ακριβώς η τεχνική ξεδιπλώνεται στη θεμελιώδη διαδικασία της πλοήγησης ενός καγιάκ που λέμε «γώνιασμα» (edging). Με τη διαφορά, ότι εκεί γίνεται με ήπιο τρόπο, δεν εναλλάσσεται δεξιά - αριστερά και εξουσιάζεται αποκλειστικά από τον χειριστή και όχι από το κύμα.
Ο τρίτος τρόπος είναι απλός -κάντε όρεξη- στην εφαρμογή, η περιγραφή του όμως προϋποθέτει καθαρό μυαλό, άνεση χρόνου και έμπνευση…!
Ο πρώτος είναι να γέρνει σύσσωμο τον κορμό στην κατεύθυνση του κύματος μιμούμενος λίγο τον ιστιοπλόο, που κρεμάει ολόκληρο το σώμα έξω από την κουπαστή. Αυτό μάλιστα είναι που πρωτοδοκιμάζει ο αρχάριος, γιατί είναι το πιο αυθόρμητο. Η γένεση της στροφικής δύναμης να ανατίθεται στη βαρύτητα. Σταθερή Αξία!
Το κακό είναι πως το κύμα δεν είναι σαν τον άνεμο, που υπόσχεται διάρκεια σε χρόνο και σταθερότητα σε διεύθυνση και ένταση, έστω κατά ριπές.
Το κύμα είναι φευγαλέο, προσπερνάει γοργά κάτω απ’ τη γάστρα και σε εγκαταλείπει εκτεθειμένο στην ανάποδη πλαγιά. Εκεί μένεις εντελώς ανήμπορος να αντιστρέψεις την κλίση και πέφτεις. Η μέθοδος απορρίπτεται, μην τη διαγράψετε όμως τελείως απ’ τη μνήμη σας γιατί αυτήν ακριβώς εφαρμόζουμε στην προχωρημένη τεχνική που λέγεται «πλάγιασμα» (leaning). Με τη διαφορά ότι εκεί συνοδεύεται πάντοτε από μια βαρβάτη στήριξη. Αφήστε που η ορμή του κύματος ξεθυμαίνει τότε περνώντας μάλλον πάνω από το κατάστρωμα παρά κάτω από την καρίνα, αλλά καλά να είμαστε να τα παρακολουθήσουμε παρέα.
Με τον δεύτερο τρόπο σοβαρεύουν τα πράγματα. Πεπεισμένος πλέον ο καγιάκερ, ότι το κέντρο βάρους δεν επιτρέπεται να ξεφεύγει παράκεντρα παρά ελάχιστες μετρημένες μοίρες, δοκιμάζει κάτι ουσιωδώς διαφορετικό. Διατηρεί στυλωμένη κατακόρυφα τη σπονδυλική στήλη και στρεβλώνει τη λεκάνη πάνω της. Η ραχοκοκαλιά κάμπτεται πλάγια, στο ύψος της μέσης, και παίρνει το σχήμα λατινικού J. Εργάζονται -και γυμνάζονται- έντονα οι πλάγιοι κοιλιακοί και ολόκληρο το πλέγμα των μυών που περιστοιχίζει τη λεκάνη και τη διαρθρώνει στη σπονδυλική στήλη και τους μηρούς. Μόλις η κορυφογραμμή του κύματος προσπεράσει, η ενέργεια εναλλάσσεται στην αντίθετη πλευρά.
Η διαφορετικότητα αυτής της δράσης είναι ότι η δύναμη για τη -διαβόητη πλέον- στρέβλωση της λεκάνης και τη γένεση της στροφικής ροπής παρέχεται άμεσα από τη σύσπαση και έλξη μυώνων και όχι από τη βαρύτητα.
Το πράγμα περπατάει κάπως αλλά δεν πάει μακριά, γιατί εμφανίζονται αξεπέραστα μειονέκτημα.
Η δράση είναι από τη φύση της αργόσυρτη, νωχελική, δεν έχει τη σπιρτάδα και την εκρηκτικότητα αλλά ούτε και την ισχύ, που επιβάλλουν τα χαρακτηριστικά του κύματος. Επιπλέον υστερεί σε ευαισθησία και ακρίβεια, ενώ -σίγουρα το σπουδαιότερο- η συνεχής και απότομη εναλλαγή της κάμψης καταπονεί ανεπίτρεπτα τους μεσοσπονδύλιους δίσκους.
Πρέπει να αποφεύγεται και ο μαθητευόμενος να αντιστέκεται στον εθισμό και να βιάζεται να την ξεπεράσει. Και πάλι όμως μη τη διαγράψετε τελείως από τη μνήμη σας, γιατί αυτή ακριβώς η τεχνική ξεδιπλώνεται στη θεμελιώδη διαδικασία της πλοήγησης ενός καγιάκ που λέμε «γώνιασμα» (edging). Με τη διαφορά, ότι εκεί γίνεται με ήπιο τρόπο, δεν εναλλάσσεται δεξιά - αριστερά και εξουσιάζεται αποκλειστικά από τον χειριστή και όχι από το κύμα.
Ο τρίτος τρόπος είναι απλός -κάντε όρεξη- στην εφαρμογή, η περιγραφή του όμως προϋποθέτει καθαρό μυαλό, άνεση χρόνου και έμπνευση…!