Λάθη τεχνικής και τραυματισμοί.

[Pai Mei]

Δεν θελω ουτε να το σκεφτομαι μεσοπελαγα 10 και 20 μιλια απο την ακτη να μεινω απο κραμπα η καμμια τενοντιτιδα...

Παλαιότερα φάνταζε στο μυαλό μου τόσο τρομακτικό το ενδεχόμενο καραβοφάναρου λόγω τραυματισμού (και ειδικά σε καιρό...), που είχαμε επεξεργαστεί με έναν φίλο ένα σχέδιο τεχνητού βραχίονα-συνδέσμου με το κουπί (ένα είδος τεχνητού άνω άκρου δηλ.), το οποίο θα φόραγες αν ξέμενες από χέρι ώστε κουτσά-στραβά να συνεχίσεις μέχρι να βγεις στην ακτή... Το όνομα της πατέντας θα ήταν Cool-Loss system ή σύστημα της ψύχραιμης απώλειας (Κουλ-λός  ;D). Έχω κρατήσει τα σκαριφήματα με τις διάφορες εκδοχές της ιδέας, αν ενδιαφέρεται κανείς...  ;D

Τελικά, επικράτησε η λογική και το σύστημα έμεινε στα χαρτιά. Σε περίπτωση τραυματισμού, οπωσδήποτε απαιτείται ψύξη του σημείου για κάποια ώρα (10' στο νερό) και συμπληρωματικά ίσως κάποιο εξειδικευμένο παυσίπονο/μυοχαλαρωτικό, που θα σταματήσει τον πόνο και θα μας επιτρέψει να βγούμε έξω.
Το θέμα, όμως, δεν είναι τόσο τι θα κάνουμε όταν συμβεί, αλλά πώς μπορούμε να το κάνουμε να ΜΗΝ συμβεί (πρόληψη). Και εδώ επανερχόμαστε στα όσα είπαμε σε πολύ γενικές γραμμές παραπάνω. Γενικώς, σε τουριστικούς ρυθμούς, η γωνία θα πρέπει να είναι όσο χαμηλότερη γίνεται, με το ανάλογο φυσικά χαμηλό κουπί και το σύστημα της ωμικής άρθρωσης (μόνο αν δείτε τι γίνεται εκεί μέσα από μύες και τένοντες... το χάος), να έχει δουλευτεί.

Στέλιο, θα επανέλθω με την ΗΙΙΤ.