Προπόνηση για κάλυψη μεγάλων αποστάσεων

[Pai Mei]

Είναι πολλά τα πράγματα που θα μπορούσε να γράψει κανείς, αλλά θα προσπαθήσω να αναφέρω επιγραμματικά τα σημαντικά.

Δεν έχει σημασία αν έχεις ιστορικό πρωταθλητισμού, ούτε και είναι απαραίτητο, σημασία έχει να δούμε το όλο θέμα με την πρέπουσα σοβαρότητα... Ας μην ξεχνάμε ότι για να μας σεβαστεί η θάλασσα, πρέπει πρώτα εμείς να συνειδητοποιήσουμε πόσο δύσκολο, απρόβλεπτο και ενίοτε εξαιρετικά αφιλόξενο -για κάθε στεριανό ον- περιβάλλον αποτελεί.

Σχετικά με την προετοιμασία για μεγάλες αποστάσεις, υπάρχουν κάποιες βασικές αρχές, γνωστές στους περισσότερους, αλλά ας ανακεφαλαιώσουμε (όποιος θέλει να προσθέσει κάτι ή να διορθώσει κάτι άλλο, μετά χαράς):

- Είναι καλό να ξεκινήσουμε με ένα γενικό check-up, π.χ. καρδιογράφημα και γενική αίματος, για να δούμε σε τι κατάσταση βρισκόμαστε και τι μπορούμε να βελτιώσουμε με πολύ απλούς τρόπους (π.χ. διατροφή).

- Πριν ξεκινήσουμε να γράφουμε έστω και μισό μίλι, είναι σημαντικό να ξέρουμε ότι δουλεύουμε με σωστή τεχνική. Και ο πιο δύνατος άνθρωπος του πλανήτη, με την απόλυτη αντοχή αλλά με εσφαλμένη τεχνική, δεν θα μπορούσε να διανύσει παρά ελάχιστα μίλια -ή ίσως και μέτρα. Η σωστή τεχνική δεν θα μας επιτρέψει μόνο να βγάλουμε αποστάσεις, θα μας προφυλάξει και από πάσης φύσεως τραυματισμούς.

- Η άσκηση είναι το ένα σκέλος της σωματικής προετοιμασίας. Τα άλλα δύο, εξίσου σημαντικά, είναι η διατροφή και η αποθεραπεία (ανάπαυση). Άσκηση χωρίς διατροφή/αποθεραπεία θα γίνει νομοτελειακά επιζήμια έως καταστροφική.

- Για μεγάλες αποστάσεις, το σώμα θα πρέπει κατά βάσιν να δουλέψει πάνω στο επιδιωκόμενο: μεγάλες αποστάσεις. Αυτό πρέπει να γίνει βαθμιαία, θα ξεκινήσεις δηλ. από τα 5ν.μ., θα μείνεις σε αυτή την απόσταση/διάρκεια για ένα διάστημα, μέχρι να την "αφομοιώσει" ο οργανισμός και κατόπιν θα ανέβεις σε μίλια. Το πως και πότε είναι κάτι που εμπίπτει στις ιδιαίτερες απαιτήσεις του καθενός, δεν μπορεί να βγει ένα γενικό πρόγραμμα για όλους. Όπως έγραψα και αλλού, κάποια στιγμή βάζεις εμβόλιμα στην προπόνησή σου και ΗΙΙΤ.

- Μολονότι είμαι των άκρων σε ό,τι έχει να κάνει με την δική μου προπόνηση, γιατί μόνο έτσι πιστεύω ότι έχω κάποιες ελπίδες να επιζήσω στη θάλασσα όταν τα πράγματα δυσκολέψουν (άμα είναι να σε καταπιεί η θάλασσα, θα σε καταπιεί ό,τι και να κάνεις, αλλά τουλάχιστον να μπορέσεις κάπως να το παλέψεις), δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η υποπρόνηση είναι προτιμότερη της υπερπροπόνησης, κυρίως γιατί με την τελευταία αυξάνεις το ρίσκο των τραυματισμών. Όπως και να έχει, κάθε ακραία προπόνηση θα πρέπει οπωσδήποτε να διαδέχεται ένα ικανό διάστημα αποθεραπείας. Σε παρατεταμένη, έντονη άσκηση αποδυναμώνεται -προσωρινά- και το ανοσοποιητικό σύστημα οπότε είμαστε πιο ευάλωτοι σε ασθένειες. Ξαναθυμίζω: άσκηση-διατροφή-ξεκούραση. Το τρίπτυχο είναι αυτό.

- Αν και ξεφεύγει από την ενότητα της αμιγώς σωματικής προετοιμασίας, θα έλεγα ότι το πιο δύσκολο κομμάτι αυτής είναι αυτό της ψυχικής προσαρμογής στις σκληρές συνθήκες της ακραίας απομόνωσης και όλων των παρεπόμενων επιφαινόμενων... ένα πολύ δυνατό συναισθηματικό κράμα αδυναμίας, μοναξιάς, φόβου, μία συχνά αγωνιώδης λαχτάρα για στεριά. Όλα αυτά μετριάζονται κατά πολύ όταν έχουμε παρέα στην προπόνησή μας. Όμως είμαστε όλοι τόσο τυχεροί ώστε να έχουμε δίπλα μας έναν φίλο, συνταξιδιώτη, συναθλητή, που η παρουσία του θα δρα καταπραϋντικά κατά τη διάρκεια μιας τυπικής 9ωρης ή 10ώρης προπόνησης των 30+ μιλίων;

Αυτά τα λίγα, πολύ γενικά, σε μια πρώτη προσέγγιση.