01-06-2012, 02:48 PM
Όσοι έχουμε αγαπήσει τα σιτ-ιν συμφωνούμε -νομίζω- πως το Α και το Ω για τον χειρισμό αλλά και την απόλαυση αυτών των σκαφών είναι η τέλεια εφαρμογή του αναβάτη στο πιλοτήριο. Ανάλογα με τον σωματότυπο, τις ανατομικές ιδιαιτερότητες, τη βολή και τις προτιμήσεις καθενός.
Είναι το ίδιο κρίσιμη όσο και η εφαρμογή του ποδιού στο παπούτσι, όπου ευχαρίστως θα θυσιάζαμε κάθε έννοια κομψότητας, ύφους κλπ, για ένα ευχάριστο βάδισμα.
Ποτέ όμως δεν περιμένουμε ένα σκάφος να ταιριάξει στο γούστο μας σαν παραγγελία στον τσαγκάρη. Και το παπούτσι, άλλωστε, το αναβαθμίζουμε διαλέγοντας καλλίτερους πάτους.
Στο καγιάκ, η επιμονή για τέλεια εφαρμογή πρέπει να είναι εντελώς ασυμβίβαστη. Να εξαντλούμε όλα τα τεχνάσματα που περιγράφει ο Στέλιος και όλοι σας, και αν χρειαστεί να τα ανασκευάζουμε ξανά και ξανά.
Αποδεικτικό της επιτυχίας, κατά τη γνώμη μου, είναι ενόσω κάθεσαι χαλαρά και αβίαστα στη στάση που προτιμάς και σε βολεύει, να διατηρείσαι ταυτόχρονα σε επαφή με όλα τα σημεία στήριξης και ιδιαίτερα βεβαίως με τις γονατίδες, χωρίς όμως κανένα ζόρι. Από τη θέση αυτή, μπορείς να κωπηλατείς χαλαρός και, όποτε χρειαστεί, να δένεις το σκάφος με μία ακαριαία σύσπαση των μυών, χωρίς μετατόπιση των μελών σου.
Με την έννοια που μετακινούμε κρατώντας χαλαρά μια ρακέτα στον χώρο και σφίγγουμε πραγματικά τη λαβή μόνο τη στιγμή της κρούσης με το μπαλάκι.
Έτσι και ελάχιστο κόπο χαραμίζουμε και επιτρέπουμε στο αίμα να ρέει ανενόχλητο. Όπως ίσως γνωρίζετε, αρκεί μία σύσπαση στο 30 – 35 % της μέγιστης, για να φράξει τελείως -όσο διαρκεί- τα τριχοειδή αιμοφόρα αγγεία του μυός.
Είναι το ίδιο κρίσιμη όσο και η εφαρμογή του ποδιού στο παπούτσι, όπου ευχαρίστως θα θυσιάζαμε κάθε έννοια κομψότητας, ύφους κλπ, για ένα ευχάριστο βάδισμα.
Ποτέ όμως δεν περιμένουμε ένα σκάφος να ταιριάξει στο γούστο μας σαν παραγγελία στον τσαγκάρη. Και το παπούτσι, άλλωστε, το αναβαθμίζουμε διαλέγοντας καλλίτερους πάτους.
Στο καγιάκ, η επιμονή για τέλεια εφαρμογή πρέπει να είναι εντελώς ασυμβίβαστη. Να εξαντλούμε όλα τα τεχνάσματα που περιγράφει ο Στέλιος και όλοι σας, και αν χρειαστεί να τα ανασκευάζουμε ξανά και ξανά.
Αποδεικτικό της επιτυχίας, κατά τη γνώμη μου, είναι ενόσω κάθεσαι χαλαρά και αβίαστα στη στάση που προτιμάς και σε βολεύει, να διατηρείσαι ταυτόχρονα σε επαφή με όλα τα σημεία στήριξης και ιδιαίτερα βεβαίως με τις γονατίδες, χωρίς όμως κανένα ζόρι. Από τη θέση αυτή, μπορείς να κωπηλατείς χαλαρός και, όποτε χρειαστεί, να δένεις το σκάφος με μία ακαριαία σύσπαση των μυών, χωρίς μετατόπιση των μελών σου.
Με την έννοια που μετακινούμε κρατώντας χαλαρά μια ρακέτα στον χώρο και σφίγγουμε πραγματικά τη λαβή μόνο τη στιγμή της κρούσης με το μπαλάκι.
Έτσι και ελάχιστο κόπο χαραμίζουμε και επιτρέπουμε στο αίμα να ρέει ανενόχλητο. Όπως ίσως γνωρίζετε, αρκεί μία σύσπαση στο 30 – 35 % της μέγιστης, για να φράξει τελείως -όσο διαρκεί- τα τριχοειδή αιμοφόρα αγγεία του μυός.