Συχνότητα κουπιάς-ρυθμός κωπηλασίας

[Pai Mei]

Το πρώτο είναι η σωστή στάση του σώματος μέσα στο σκάφος, η ορθή λαβή στο κουπί και βέβαια η όλη κινησιολογία της πρόωσης.

Όταν αυτά εμπεδωθούν σε καλό καιρό, αρχίζουμε να ανεβαίνουμε βαθμιαία σε διάρκειες/αποστάσεις, κρατώντας έναν σταθερό ρυθμό, πολύ κάτω από το κατώφλι μας. Είναι λάθος να δουλεύουμε υψηλές εντάσεις, όταν δεν έχουμε βελτιστοποιήσει την τεχνική, διότι οι όποιες ατέλειες μεγεθύνονται και μπορεί να οδηγήσουν σε τραυματισμούς.

Όσο ανεβαίνουμε σε μίλια, βγαίνοντας από το σκάφος χωρίς ενοχλήσεις στο τέλος, και είμαστε σε θέση να το επαναλάβουμε και την επόμενη μέρα και τη μεθεπόμενη κ.ο.κ, είναι μια ένδειξη ότι πάμε καλά.

Αφότου λοιπόν αποκτηθεί μια καλή βάση, σε επίπεδο τεχνικής, που μπορεί να διατηρείται για κάποια διάρκεια, θεωρώ ότι κατόπιν μπορούμε να αρχίσουμε να βγαίνουμε, βαθμιαία, σε καιρούς, ανεβάζοντας, κατά διαστήματα, και την ένταση της άσκησης.

Από αυτό το σημείο και μετά, από το σημείο δηλαδή που θα αρχίσουμε να βγαίνουμε και σε καιρούς, αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά και οι τεράστιες διαφορές ανάμεσα στο flatwater και το καθαρόαιμο sea-kayaking. Όπως συνηθίζω να λέω, ενώ το πρώτο είναι άθλημα, το δεύτερο είναι άθλημα και τέχνη μαζί.