Συχνότητα κουπιάς-ρυθμός κωπηλασίας

[Pai Mei]

Ποιά είναι όμως, η πιο πρόσφορη απ΄αυτές για ν΄αντιμετωπίσεις αντίθετο άνεμο?

Ως προς αυτό υπάρχουν δύο 'σχολές' προσέγγισης.

Κοινός παρονομαστής σε αμφότερες είναι ότι οι λεπίδες του κουπιού θα πρέπει να αποκτήσουν μεγαλύτερη γωνία μεταξύ τους (αυξάνεις δηλ. το λεγόμενο 'feathering'), απ' ότι στην άπνοια, προκειμένου να μειωθεί η αντίσταση της λεπίδας στον αέρα. Αυτό προϋποθέτει βέβαια και μεγαλύτερο δούλεμα του καρπού, αναλογικά, οπότε αν υπάρχει ευαισθησία στην άρθρωση χρειάζεται προσοχή.

Η πρώτη σχολή υπαγορεύει υψηλή γωνία στο κουπί, προκειμένου η λεπίδα να είναι κατά το δυνατόν περισσότερο κάθετη στο νερό, προκειμένου να παραχθεί μεγαλύτερη πρόωση. Αυτό με τη σειρά του όμως απαιτεί και μεγαλύτερη λεπίδα, που με τη σειρά της απαιτεί και μεγαλύτερη δύναμη για να παραχθεί το μέγιστο της ροπής. Άρα, ένας πιο αδύναμος κωπηλάτης ενδέχεται να αντιμετωπίσει πρόβλημα με αυτήν την προσέγγιση.

Η δεύτερη, κατά Brown και άλλους σχόλη, υπαγορεύει χαμηλή γωνία στο κουπί προκειμένου να μειωθεί ακόμα περισσότερο η αντίσταση του κουπιού στον αέρα. Αν υπάρχει και κόντρα κυματισμός λόγω fetch, και όχι μόνο κόντρα αέρας, τότε η προσέγγιση αυτή ενδείκνυται και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι έχεις μεγαλύτερη ταχύτητα στις στηρίξεις, αφού το κουπί είναι πιο χαμηλά στο νερό. Άρα, εκεί προτείνεται χαμηλή γωνία και σχετικά γρήγορες κουπιές με μικρότερη διαδρομή.

Αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι ότι, παρ' ότι υπάρχουν κάποιες βασικές αρχές που είναι ωφέλιμο να τηρούνται, δεν υπάρχει μία τεχνική, ένας ρύθμος, μία κοινή φόρμουλα για όλες τις περιπτώσεις. Η προσέγγιση αλλάζει ανάλογα με τις περιστάσεις, λαμβάνοντας υπ' όψιν πολλές παραμέτρους, όπως η φυσική κατάσταση, ο σωματότυπος, ο καιρός, η εκάστοτε θάλασσα, οι ιδιαιτερότητες της κάθε αποστολής ή βόλτας, οι αποστάσεις, κ.λπ.

Βασικοί στόχοι κατά περίπτωση είναι η αποδοτικότητα της κωπηλασίας και η αποφυγή τραυματισμών.