Περί πηδαλίου και skeg

[Pai Mei]

Ότι θα κατέβουμε, θα κατέβουμε, η πρόσκληση φυσικά ισχύει πάντα και για εσένα, στα μέρη μας. 

Επί του θέματος, δεκτά τα όσα αναφέρεις για την j-stroke -αν και δεν βλέπω κάποιο πλεονέκτημα σε σύγκριση με την sweep για διόρθωση και ίσως αυτό είναι και ο λόγος που δεν προτείνεται γενικώς στην σχετική βιβλιογραφία-, αλλά φοβάμαι ότι δεν έχουν σχέση με το θέμα της χρησιμότητας του πηδαλίου, στις πολύ συγκεκριμένες συνθήκες που περιγράφω.

Η j-stroke, ακόμα κι αν υποτεθεί ότι χρησιμοποιείται προς αντικατάσταση της sweep ή του edging, δεν λύνει το πρόβλημα της ελάχιστης δυνατής σωματικής συμμετοχής από ένα κρίσιμο σημείο κόπωσης και μετά (το οποίο φυσικά διαφέρει από κωπηλάτη σε κωπηλάτη). Όταν δηλαδή, αρχίσεις να μην μπορείς να ρυθμίσεις σωματικά την πορεία σου και αποκλίνεις από το way-point, όποτε και αν αρχίσει να συμβαίνει αυτό -στα 10, στα 30 ή στα 50νμ- απλά δεν έχεις το απόθεμα ενέργειας για να δουλέψεις κουπιές διόρθωσης, edging κ.λπ. Επικεντρώνεσαι, συνεπώς, μόνο στο forward stroke και με το πηδάλιο κάνεις τις μικροδιορθώσεις ως προς το way-point. Είναι νομίζω αρκετά απλό, αυτό που λέω.

Η ταχύτητα είναι άλλο μέγεθος που δεν σχετίζεται με το ανωτέρο ζήτημα, τουλάχιστον άμεσα και για αυτό δεν το έθιξα καθόλου. Εφόσον το ανέφερες όμως, σε μεγάλη αποστολή και όχι σε απλή εκδρομική βόλτα, είναι μια παράμετρος που έχει τεράστια σημασία και όποιοι έχουν επιχειρήσει να φέρουν σε πέρας ανάλογες επιχειρήσεις καταλαβαίνουν την αξία του να μπορείς να διανύσεις μια x ημερήσια απόσταση στο μικρότερο δυνατό χρόνο.

Εν πάση περιπτώσει, θα συμφωνήσω εντέλει ότι ο καθένας όπως βολεύεται και ό,τι τον εκφράζει καλύτερα. Η θάλασσα έχει χώρο για όλους, με μοναδική απαίτηση πάντα να την σεβόμαστε.