09-13-2012, 08:45 PM
Παιδιά, η κατάσταση με το xcape είναι κυριολεκτικά «Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα.»...
Με έχει σαστίσει -ευχάριστα βέβαια- αλλά από την άλλη με αναγκάζει να ανασκευάζω αρκετές δοξασίες, που είχαν παγιωθεί πρωτύτερα στο μυαλό μου...
Παρά τα 54 εκατοστά πλάτος εμπνέει από την πρώτη ώρα τέτοια εμπιστοσύνη, που με πιάνει ίλιγγος με το ερωτηματικό και μόνο, πόσο μακρινά μπορεί να βρίσκονται άραγε τα όριά του. Γιατί καθησυχαστική εμπιστοσύνη ενέπνεε και το έσσενς 16 που δοκίμαζα στις αρχές Αυγούστου, αλλά εκείνο τουλάχιστον είναι 57/ρι, και -όσοι γνωρίζουν σίγουρα θα χαμογελάσουν- η μία ίντσα σε αυτό το κρίσιμο όριο δεν κάνει συνήθως τις διαφορές απλά διακριτές, τις κάνει αγεφύρωτες...!
Δυστυχώς δεν πέτυχα ακόμα τον πολύ γνώριμο μαΐστρο, που σαρώνει συστηματικά τη βορινή ακτή του Κορινθιακού και σταθεροποιείται για αλλεπάλληλα μερόνυχτα στα 4+ μποφόρ, σηκώνοντας όχι πολύ ψηλά (μέχρι 0,6 μ.) αλλά ιδιαίτερα επιθετικά και αφρισμένα κύματα.
Είναι ακριβώς οι συνθήκες που είχα κατακτήσει με το κόντιακ, και την τελευταία περίοδο ένιωθα υψηλόβαθμη εξοικείωση και έπαιζα αμέριμνος μαζί τους.
Ατυχώς ο Γραίγος των τελευταίων Σ/Κ δεν αναπτύσσει πλήρως τη θάλασσα στην περιοχή μου, γιατί περιορίζεται από το σχετικά ρηχό φέτς των 5 ν.μ. του κάβου του Ηραίου.
Τα κύματα σπάνια υψώνονταν πάνω από τα 40 εκ., δεδομένα ανεπαρκή για να τεσταριστεί στα σοβαρά ένα τέτοιο σκάφος.
Έτσι παρατείνεται η προσμονή, όσο και η ανυπομονησία να καθίσω να σας γράφω.
Είμαι όμως έτοιμος να μιλήσω για τις παραμέτρους που γοητεύουν με την πρώτη θέαση, την εξωφρενική ποιότητα στην κατασκευή και την προσήλωση στη παραμικρότερη σχεδιαστική λεπτομέρεια...
Νιώθει κανείς μία διάθεση να υποκλιθεί ταπεινά μπροστά σε αυτή την πλησμονή ποιότητας, που εισβάλλει αθρόα σαν επιπρόσθετη δωρεά, που ξεπερνάει τις προσδοκίες του αγοραστή, που δείχνει να μην έχει χρεωθεί στην τιμή...
Θα αρκούσε να έλεγα πως το φινίρισμα στα απόκρυφα σημεία, κάτω από τα καταστρώματα και μέσα στα αμπάρια είναι εξίσου προσεγμένο όσο και στις εξωτερικές όψεις, αλλά θα πω περισσότερα..
Στο πάτωμα το βλέμμα μαγνητίζεται αμέσως στη διάφανη τελική στρώση του υαλοϋφάσματος με την εξάγωνη κυψελοειδή -σαν κηρήθρας μέλισσας- πλέξη και τα άψογα τελειώματα, κομμένα στην πρέσσα.
Σκύβοντας στο θόλο του πιλοτήριου, τώρα, έχει να εντυπωσιαστεί με τα περιποιημένα και εντελώς ομοιόμορφα λοφώματα, που αφήνουν οι χωνευμένες στο υλικό φωλιές από τα προσαρτήματα του καταστρώματος, λάστιχα, ρέλια κλπ, για τις οποίες μας είχαν προϊδεάσει και οι αναφορές στο διαδίκτυο. Η ραφή ανάμεσα στο ντεκ και τη γάστρα είναι εντελώς αόρατη.
Τα νέου τύπου καπάκια της καγιακσπορτ ανοίγουν και κλείνουν εξαιρετικά εύκολα, ώστε να μη βαρεθεί κανείς καθόλου να χαζεύει ξανά και ξανά τις στεγανώσεις των διαφραγμάτων, με το σιλικονούχο μακαρόνι να τα περιφέρει σε ομοιόμορφο πάχος, δίχως αρχή και τέλος, εφαρμοσμένο με ρομποτική ακρίβεια.
Ψηλαφώντας αμήχανος από δω κι από κει, σύντομα το χέρι κοντοστέκεται στο αντεστραμμένο αυλάκι που εγκαταλείπει το χείλος του δαχτυλιδιού, εκεί που δένει η ποδιά. Το αυλάκι αυτό λοιπόν, είναι παραγεμισμένο με χυτό καουτσούκ για να εξασφαλίζεται η απόλυτη στεγανότητα. Τι μένει να σχολιάσει κανείς, ας περάσουμε στις σχεδιαστικές καινοτομίες, που δεν είναι λίγες.
Ίσως ξαναέγραψα, το βασικότερο χαρακτηριστικό που το εισήγαγε στην προοπτική μου ήταν οι υπερτονισμένες γονατίδες, που δίνουν στο χείλος του πιλοτήριου το σχήμα αληθινής κλειδαρότρυπας και όχι απλά υποψίας κλειδαρότρυπας. Τόσο προεκτεταμένες, εστραμένες προς τα έσω και κάτω, γονατίδες δεν θα δείτε σε καμία άλλη μάρκα, μόνο στα παλιά ρόκπουλ του ίδιου σχεδιαστή - είναι σφραγίδα και δείγμα γραφής του Άλεντ Γουίλιαμς!
Η λειτουργικότητά τους είναι εκπληκτική. Η εντύπωση πως το χαμηλό μπροστινό κατάστρωμα -μόλις 28,5 εκ.- περιορίζει την άνεση των ποδιών είναι σκέτη ψευδαίσθηση, καθώς η απέραντη ελευθερία κινήσεων που αισθάνεται καθείς μόλις κεντραριστεί στο κάθισμα θυμίζει εικονική πραγματικότητα, μαγική εικόνα.
Αμέσως ύστερα συνέρχεται και αναγνωρίζει, ότι θαύματα δεν γίνονται. Αυτό που αληθινά συμβαίνει, είναι πως για αναβάτη με σωματότυπο μέσα στις προδιαγραφές του μεγέθους (το xcape βγαίνει σε 3 μεγέθη), τα γόνατα οριοθετούνται ακριβώς κάτω από το ύψιστο σημείο, το εμπρόσθιο τόξο του δαχτυλιδιού, και απολαμβάνουν ολόκληρο τον διαθέσιμο χώρο !!!
Οι ίδιες οι γονατίδες επιστεγάζουν το πόδι λίγο χαμηλότερα, πάνω από την εσωτερική μοίρα του τετρακέφαλου. Αποτέλεσμα ;
Το xcape κωπηλατείται με τα γόνατα να συγκλίνουν και να ανεβοκατεβαίνουν ελεύθερα, ακριβώς όπως στο Κ1, αξιοποιώντας στην εντέλεια το εμβιομηχανικό πλεονέκτημα που παρέχεται, όταν το πάτημα του ποδιού μεταφέρει απευθείας τη δύναμη στα ισχία και από εκεί -διαδοχικά- στη λεκάνη, τη σπονδυλική στήλη, τις ωμοπλάτες, τους ώμους, τους αγκώνες, τους καρπούς. Κωπηλατώντας, αφήνεσαι να αισθανθείς σαν τον σφαιροβόλο που εκπλήσσει το ακροατήριό του ισχυριζόμενος, ότι η σφαιροβολία γίνεται περισσότερο με το πόδι παρά με το χέρι...
Και όποτε κάποιος επερχόμενος κλονισμός επιβάλλει γλήγορο δέσιμο του αναβάτη με το σκάφος, οι γονατίδες περιμένουν εκεί, ελάχιστα ψηλότερα, έτοιμες να αγκιστρώσουν τους μηρούς με μία αστραπιαία μυϊκή σύσπαση, χωρίς την -χρονοβόρα και επικίνδυνη για τις αρθρώσεις του ισχίου- απότομη απαγωγή των σκελών.
Αλλά ολόκληρο, ξεχωριστό, κεφάλαιο βλέπω να χρειάζεται για το κάθισμα, το ερεισίνωτο και άλλα, και άλλα...
Με έχει σαστίσει -ευχάριστα βέβαια- αλλά από την άλλη με αναγκάζει να ανασκευάζω αρκετές δοξασίες, που είχαν παγιωθεί πρωτύτερα στο μυαλό μου...
Παρά τα 54 εκατοστά πλάτος εμπνέει από την πρώτη ώρα τέτοια εμπιστοσύνη, που με πιάνει ίλιγγος με το ερωτηματικό και μόνο, πόσο μακρινά μπορεί να βρίσκονται άραγε τα όριά του. Γιατί καθησυχαστική εμπιστοσύνη ενέπνεε και το έσσενς 16 που δοκίμαζα στις αρχές Αυγούστου, αλλά εκείνο τουλάχιστον είναι 57/ρι, και -όσοι γνωρίζουν σίγουρα θα χαμογελάσουν- η μία ίντσα σε αυτό το κρίσιμο όριο δεν κάνει συνήθως τις διαφορές απλά διακριτές, τις κάνει αγεφύρωτες...!
Δυστυχώς δεν πέτυχα ακόμα τον πολύ γνώριμο μαΐστρο, που σαρώνει συστηματικά τη βορινή ακτή του Κορινθιακού και σταθεροποιείται για αλλεπάλληλα μερόνυχτα στα 4+ μποφόρ, σηκώνοντας όχι πολύ ψηλά (μέχρι 0,6 μ.) αλλά ιδιαίτερα επιθετικά και αφρισμένα κύματα.
Είναι ακριβώς οι συνθήκες που είχα κατακτήσει με το κόντιακ, και την τελευταία περίοδο ένιωθα υψηλόβαθμη εξοικείωση και έπαιζα αμέριμνος μαζί τους.
Ατυχώς ο Γραίγος των τελευταίων Σ/Κ δεν αναπτύσσει πλήρως τη θάλασσα στην περιοχή μου, γιατί περιορίζεται από το σχετικά ρηχό φέτς των 5 ν.μ. του κάβου του Ηραίου.
Τα κύματα σπάνια υψώνονταν πάνω από τα 40 εκ., δεδομένα ανεπαρκή για να τεσταριστεί στα σοβαρά ένα τέτοιο σκάφος.
Έτσι παρατείνεται η προσμονή, όσο και η ανυπομονησία να καθίσω να σας γράφω.
Είμαι όμως έτοιμος να μιλήσω για τις παραμέτρους που γοητεύουν με την πρώτη θέαση, την εξωφρενική ποιότητα στην κατασκευή και την προσήλωση στη παραμικρότερη σχεδιαστική λεπτομέρεια...
Νιώθει κανείς μία διάθεση να υποκλιθεί ταπεινά μπροστά σε αυτή την πλησμονή ποιότητας, που εισβάλλει αθρόα σαν επιπρόσθετη δωρεά, που ξεπερνάει τις προσδοκίες του αγοραστή, που δείχνει να μην έχει χρεωθεί στην τιμή...
Θα αρκούσε να έλεγα πως το φινίρισμα στα απόκρυφα σημεία, κάτω από τα καταστρώματα και μέσα στα αμπάρια είναι εξίσου προσεγμένο όσο και στις εξωτερικές όψεις, αλλά θα πω περισσότερα..
Στο πάτωμα το βλέμμα μαγνητίζεται αμέσως στη διάφανη τελική στρώση του υαλοϋφάσματος με την εξάγωνη κυψελοειδή -σαν κηρήθρας μέλισσας- πλέξη και τα άψογα τελειώματα, κομμένα στην πρέσσα.
Σκύβοντας στο θόλο του πιλοτήριου, τώρα, έχει να εντυπωσιαστεί με τα περιποιημένα και εντελώς ομοιόμορφα λοφώματα, που αφήνουν οι χωνευμένες στο υλικό φωλιές από τα προσαρτήματα του καταστρώματος, λάστιχα, ρέλια κλπ, για τις οποίες μας είχαν προϊδεάσει και οι αναφορές στο διαδίκτυο. Η ραφή ανάμεσα στο ντεκ και τη γάστρα είναι εντελώς αόρατη.
Τα νέου τύπου καπάκια της καγιακσπορτ ανοίγουν και κλείνουν εξαιρετικά εύκολα, ώστε να μη βαρεθεί κανείς καθόλου να χαζεύει ξανά και ξανά τις στεγανώσεις των διαφραγμάτων, με το σιλικονούχο μακαρόνι να τα περιφέρει σε ομοιόμορφο πάχος, δίχως αρχή και τέλος, εφαρμοσμένο με ρομποτική ακρίβεια.
Ψηλαφώντας αμήχανος από δω κι από κει, σύντομα το χέρι κοντοστέκεται στο αντεστραμμένο αυλάκι που εγκαταλείπει το χείλος του δαχτυλιδιού, εκεί που δένει η ποδιά. Το αυλάκι αυτό λοιπόν, είναι παραγεμισμένο με χυτό καουτσούκ για να εξασφαλίζεται η απόλυτη στεγανότητα. Τι μένει να σχολιάσει κανείς, ας περάσουμε στις σχεδιαστικές καινοτομίες, που δεν είναι λίγες.
Ίσως ξαναέγραψα, το βασικότερο χαρακτηριστικό που το εισήγαγε στην προοπτική μου ήταν οι υπερτονισμένες γονατίδες, που δίνουν στο χείλος του πιλοτήριου το σχήμα αληθινής κλειδαρότρυπας και όχι απλά υποψίας κλειδαρότρυπας. Τόσο προεκτεταμένες, εστραμένες προς τα έσω και κάτω, γονατίδες δεν θα δείτε σε καμία άλλη μάρκα, μόνο στα παλιά ρόκπουλ του ίδιου σχεδιαστή - είναι σφραγίδα και δείγμα γραφής του Άλεντ Γουίλιαμς!
Η λειτουργικότητά τους είναι εκπληκτική. Η εντύπωση πως το χαμηλό μπροστινό κατάστρωμα -μόλις 28,5 εκ.- περιορίζει την άνεση των ποδιών είναι σκέτη ψευδαίσθηση, καθώς η απέραντη ελευθερία κινήσεων που αισθάνεται καθείς μόλις κεντραριστεί στο κάθισμα θυμίζει εικονική πραγματικότητα, μαγική εικόνα.
Αμέσως ύστερα συνέρχεται και αναγνωρίζει, ότι θαύματα δεν γίνονται. Αυτό που αληθινά συμβαίνει, είναι πως για αναβάτη με σωματότυπο μέσα στις προδιαγραφές του μεγέθους (το xcape βγαίνει σε 3 μεγέθη), τα γόνατα οριοθετούνται ακριβώς κάτω από το ύψιστο σημείο, το εμπρόσθιο τόξο του δαχτυλιδιού, και απολαμβάνουν ολόκληρο τον διαθέσιμο χώρο !!!
Οι ίδιες οι γονατίδες επιστεγάζουν το πόδι λίγο χαμηλότερα, πάνω από την εσωτερική μοίρα του τετρακέφαλου. Αποτέλεσμα ;
Το xcape κωπηλατείται με τα γόνατα να συγκλίνουν και να ανεβοκατεβαίνουν ελεύθερα, ακριβώς όπως στο Κ1, αξιοποιώντας στην εντέλεια το εμβιομηχανικό πλεονέκτημα που παρέχεται, όταν το πάτημα του ποδιού μεταφέρει απευθείας τη δύναμη στα ισχία και από εκεί -διαδοχικά- στη λεκάνη, τη σπονδυλική στήλη, τις ωμοπλάτες, τους ώμους, τους αγκώνες, τους καρπούς. Κωπηλατώντας, αφήνεσαι να αισθανθείς σαν τον σφαιροβόλο που εκπλήσσει το ακροατήριό του ισχυριζόμενος, ότι η σφαιροβολία γίνεται περισσότερο με το πόδι παρά με το χέρι...
Και όποτε κάποιος επερχόμενος κλονισμός επιβάλλει γλήγορο δέσιμο του αναβάτη με το σκάφος, οι γονατίδες περιμένουν εκεί, ελάχιστα ψηλότερα, έτοιμες να αγκιστρώσουν τους μηρούς με μία αστραπιαία μυϊκή σύσπαση, χωρίς την -χρονοβόρα και επικίνδυνη για τις αρθρώσεις του ισχίου- απότομη απαγωγή των σκελών.
Αλλά ολόκληρο, ξεχωριστό, κεφάλαιο βλέπω να χρειάζεται για το κάθισμα, το ερεισίνωτο και άλλα, και άλλα...