2η συναντηση μελων φορουμ---Αγ.Κωνσταντινος-Λιχαδονησια

[Pai Mei]

Γιώργο, συναισθάνομαι απόλυτα τις ανησυχίες σου, καθότι έχω κι εγώ τον ίδιο ακριβώς φόβο. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι η υπ.αρ. 1 ανησυχία μου μέσα στο νερό και για τον λόγο αυτό πριν από κάθε ταξίδι στο οποίο υπάρχει διάσχιση, εκπονούμε αναλυτική εργασία με τα δρομολόγια των βαποριών καθώς και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, βλ. ταχύτητα, απόνερο, πορεία κ.λπ.

Αυτό μας βοηθά να έχουμε εκ των προτερών μια εικόνα της περιοχής, τι θα συναντήσουμε που και πότε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μειώνει την επιφυλακή στην οποία βρισκόμαστε. Περιοδικά χρειάζεται περιφερειακός έλεγχος πεδίου, γιατί ακόμα και αν βλέπεις τι γίνεται μπροστά σου, πρέπει να βλέπεις τι γίνεται και πίσω σου.

Στην πράξη, θεωρώ ότι είναι δύσκολη υπόθεση σε ορισμένες περιπτώσεις η εκτίμηση της ακριβούς πορείας του βαποριού και ειδικότερα όταν βρίσκεται στην ίδια περίπου πορεία με εσένα, πίσω σου ή μπροστά σου. Ας μην ξεχνάμε ότι στη θάλασσα είμαστε μυρμήγκια σε σχέση με τα άλλα πλώτα και πολλώ δε μάλλον για τα μεγάλα βαπόρια και προσωπικά έχω κάποιες επιφυλάξεις για το αν ο αξιωματικός γέφυρας θα μπορέσει να μας δει έγκαιρα ή και για το αν θα "χτυπήσουμε" στο ραντάρ. Προσωπικά, εφαρμόζω την πρόχειρη λύση του αλουμινόχαρτου προς το παρόν (που αμφιβάλλω κατά πόσον δουλεύει), αλλά έχω στα σχέδια να κατασκευάσω ή να αγοράσω έναν κανονικό ανακλαστήρα ραντάρ.

Θα αναφέρω, ενδεικτικά και δύο παρ' ολίγον συναντήσεις με μεγάλα βαπόρια μαζί με τα ανάλογα συμπεράσματα:

Κατά τον διάπλου του στενού Τήνου-Μυκόνου, συνειδητοποιώ ότι μεγάλο βαπόρι (κρουαζιερόπλοιο) βρίσκεται στο 1,5-2νμ πίσω μας. Ο ήλιος όμως πέφτει κατά τέτοιο τρόπο πάνω του, που δημιουργεί ένα ακαθόριστο σχήμα... δυσκολευόμουν να διακρίνω πού ήταν η πλώρη και πού η μάσκα του, πού η μπάντα του, που σημαίνει ότι δεν μπορούσα να καταλάβω και ποιά ήταν η πορεία του. Γνωρίζοντας, ωστόσο, την ακριβή θέση του λιμανιού της Μυκόνου, υπέθεσα ότι μάλλον θα πήγαινε για εκεί, έχοντας κατά συνέπεια μία ασφαλή απόκλιση από το δικό μας στίγμα εκείνη τη στιγμή. Όμως, αν δεν πήγαινε για εκεί; Σκέψου την ψυχολογική κατάσταση εκείνη τη στιγμή, έχοντας έναν φρέσκο 6άρη Γρέγο στην μπάντα, ένα βαπόρι αδιευκρίνιστης πορείας πίσω -το οποίο έπρεπε κάθε 10-15'' να ελέγχουμε περιστρεφόμενοι πλήρως- και ένα ακόμη Ε/Γ-Ο/Γ να μανουβράρει μπροστά φεύγοντας από το λιμάνι... Ένιωθα σαν να είμαι σε πόλεμο, εκτεθειμένος ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά.

Το δεύτερο ήταν στο κρητικό, που περιμέναμε από απέναντι τα δύο μεγάλα ταχύπλοα της γραμμής Ηράκλειο-Σαντορίνη (speedrunner και megajet). Ξέραμε ακριβώς την πορεία τους η οποία συνέπιπτε επακριβώς με την δική μας. Το καλό είναι ότι θα τα βλέπαμε μπροστά μας, άρα θεωρητικά θα είχαμε κάποια περιθώρια ελιγμού, το κακό ήταν ότι ψυχολογικά και μόνο η επικείμενη συνάντηση με δύο ταχύπλοα που πηγαίνουν με 27-30kn σου δημιουργεί τεράστιο άγχος... Θα σε δουν; Θα μπορέσεις να τα αποφύγεις;
Το φοβερότερο απ' όλα είναι ότι ακούγαμε τους ντιζελοκινητήρες ήδη από τη στιγμή που απέπλευσαν από το Ηράκλειο, γύρω στις 09.00 αν θυμάμαι καλά και ενόσω εμείς ήμασταν 40+ μίλια μακριά! Ο ήχος μεταδίδεται εντελώς ανεμπόδιστα στη θάλασσα.

Εκεί, προτιμήσαμε να πιάσουμε έναν λίγο δυτικότερο μεσημβρινό για να είμαστε καλυμμένοι και ας γράφαμε λίγα μίλια παραπάνω... Όμως το άγχος δεν θα το ξεχάσω ποτέ ακούγοντας επί ώρες τους κινητήρες να δυναμώνουν όλο και περισσότερο, χωρίς να φαίνεται πουθενά τίποτα, όπως δεν θα ξεχάσω και το συγκλονιστικό συναίσθημα όταν τα διακρίναμε στον ορίζοντα, καθώς και τον απερίγραπτο ενθουσιασμό όταν διαπιστώναμε ότι θα περνούσαν στα 2-3νμ μακριά από την αριστερή μπάντα μας...

Εν ολίγοις και συγγνώμη για τη φλυαρία, ο εν λόγω τομέας απαιτεί τεράστια προσοχή, τόσο από άποψη προεργασίας -για τα ποστάλια που είναι γνωστά τα δρομολόγιά τους- όσο και για κάθε είδους πλωτό. Προσωπικά, θεωρώ ως τα πλέον επικίνδυνα τα μικρά ιδιωτικά ταχύπλοα, φουσκωτά, jet-ski κ.λπ, των οποίων συχνά οι ιδιοκτήτες είναι παντελώς άναυτοι και απρόσεχτοι.

Εξοπλιστικά μέτρα αποφύγης μεγάλων πλωτών: Ανακλαστήρας ραντάρ και συσκευή παρακολούθησης AIS.