12-15-2012, 09:14 AM
Ο Θανάσης κάνει μία πολύ σημαντική επισήμανση για την ευλυγισία, που είναι η μία από τις μεγάλες, δόλιες, παγίδες της προπόνησης. Ο καγιάκερ που δεν φροντίζει επιμελώς να αποκαθιστά με διατάσεις το μήκος ηρεμίας των μυών του και να το προστατεύει από τη μόνιμη βράχυνση, καταδικάζεται κυριολεκτικά να πασχίζει, σε κάθε κουπιά, ενάντια στο ίδιο του το σώμα.
Από εκεί και πέρα και η δική του πρόταση για συμπληρωματική προπόνηση δείχνει να συντίθεται εξ ανάγκης, αναγνωρίζει και ο ίδιος πως αποτελεσματική προσομοίωση δεν πετυχαίνεται σε συνθήκες δωματίου (πιθανότατα οποιουδήποτε σπιτιού ή ακόμα και γυμναστήριου) εκτός ίσως μόνον με το ειδικό κωπηλατήριο.
Στα κάθε λογής υποκατάστατα λοιπόν που αναζητά εκείνος και όλοι μας, κρύβονται -φοβάμαι- και άλλες μεγάλες παγίδες.
Η Φύση ακολουθεί αδήριτες νομοτέλειες, ενισχύει γενναιόδωρα καθετί που ασκείται αλλά για να το πετύχει, αντλεί ανελέητα πόρους από οτιδήποτε αδρανεί. Βλέπουμε την κουπιά μας να βελτιώνεται αλματωδώς με την τακτική επανάληψη ακριβώς χάρη στην απόλυτη εξειδίκευση των νευροφυτικών ερεθισμάτων. Προοδεύουν προτιμησιακά οι συγκεκριμένοι εθισμοί και oi συγκεκριμένες συναρμογές, όμως οι παραπλήσιες δράσεις όχι μόνον δεν συμπαρασύρονται στην πρόοδο, αλλά αντίθετα τείνουν να αποδυναμώνονται. Στο καγιάκ επιδόσεων οι αθλητές απαγορεύεται να αλλάζουν τύπο κουπιού και γωνία. Στους ποδηλάτες ακόμα και οι ελάχιστες αλλαγές των ρυθμίσεων τους πισωγυρίζουν για μήνες. Στους πυγμάχους -αυτούς τους δυνατούς- μαίνεται μία ατέλειωτη διαμάχη απόψεων αν πρέπει ή όχι να γυμνάζονται με βάρη. Οι πιανίστες και οι κλασσικοί κιθαριστές αποφεύγουν να υποβάλλουν τα δάχτυλά τους σε οποιαδήποτε αλλότρια καταπόνηση.
Το περιηγητικό καγιάκ -εξάλλου- έχει μία ιδιαιτερότητα που δύσκολα συναντιέται αλλού στον αθλητισμό. Οι μύες του ώμου και του αγκώνα απολαμβάνουν τη σπάνια ευκαιρία να εργάζονται για πολλές συνεχόμενες ώρες με τέτοιες χαμηλές εντάσεις και ρυθμούς, που να προσεγγίζουν περιοδικά αλλά χωρίς να ξεπερνούν το τοπικό γαλακτικό αναερόβιο κατώφλι. Αυτή η παρατεταμένη υπεραιμία, με τον κάματο να πλησιάζει μεν αλλά να αναστέλλεται διαρκώς, παρέχει το ιδεωδέστερο μικροπεριβάλλον όχι μόνον για τις βιοχημικές αλλά και για τις ανατομικές προσαρμογές που αποτελούν τη βάση της αντοχής. Την πύκνωση και διεύρυνση του πλέγματος των τριχοειδών αιμοφόρων αγγείων αλλά και τη μεγέθυνση και πολλαπλασιασμό των μιτοχονδρίων στη μυϊκή ίνα. Η καθεαυτού δύναμη, με την έννοια της οικοδόμησης μυϊκής μάζας και της ικανότητας υπερνίκησης μεγαλύτερων αντιστάσεων προάγεται επίσης, με ύστερους ρυθμούς.
Δεν έχω βέβαια την παραμικρή επιφύλαξη για δραστηριότητες που ανεβάζουν το αναπνευστικό αναερόβιο κατώφλι, σαν το τρέξιμο, την ποδηλασία, το κολύμπι ή τις παιδιές, ασκήσεις κινητικότητας και ευελιξίας και διακριτική τόνωση όσων μυών του κορμού, κοιλιακών και ραχιαίων, αναλαμβάνουν στο καγιάκ ισομετρικό έργο. Μπλέκοντας όμως τα χέρια με μπάρες, αλτήρες, ελατήρια και λάστιχα, από θέληση να τα διατηρήσουμε σε καλή φόρμα τη νεκρή περίοδο, φοβάμαι μην κάνουμε περισσότερο κακό παρά καλό και γκρεμίζουμε ασυλλόγιστα όσα έχουμε χτίσει.
Γιατί και την εδραιωμένη κινησιολογία αναστατώνουμε και τις εγκατεστημένες συναρμογές αποσυντονίζουμε και -έστω από ακατανίκητο πειρασμό- παρασυρόμαστε να δουλεύουμε με μεγαλύτερες αντιστάσεις και να παραβιάζουμε ανηλεώς το γαλακτικό κατώφλι. Στις μεγάλες αντιστάσεις όμως, μεγαλύτερες μόλις του 15% της μέγιστης δύναμης, η σύσπαση των μυών φράζει τα αιμοφόρα αγγεία που με τον καιρό τείνουν να συρρικνώνονται και να αναστομώνονται, ενώ σε περιβάλλον υψηλών συγκεντρώσεων γαλακτικού οξέος, περισσότερου από αυτό που προλαβαίνει να αποδομηθεί ή να αποχετευθεί, τα μιτοχόνδρια φθείρονται και ψοφάνε. Τόμπολα !
Μπορεί φυσικά έτσι να αυξάνουμε θεαματικά τη μέγιστη δύναμη και να θαυμάζουμε αυτάρεσκα τους γαστέρες μας να ζωγραφίζονται εντυπωσιακοί, η πεποίθηση όμως πως αυτή η υπεροπλία θα εξαργυρωθεί την ερχόμενη άνοιξη στο γιαλό, να αποδειχθεί απατηλή ψευδαπάτη.
Και πριν κρίνετε κάποιοι ίσως υπερβολικά τα παραπάνω θυμηθείτε πόσες φορές στον αθλητισμό έχετε συγκρουστεί με το παράλογο, αθλητές με φαινομενικά υποδεέστερα σωματικά προσόντα να υπερτερούν σε επιδόσεις…
Από εκεί και πέρα και η δική του πρόταση για συμπληρωματική προπόνηση δείχνει να συντίθεται εξ ανάγκης, αναγνωρίζει και ο ίδιος πως αποτελεσματική προσομοίωση δεν πετυχαίνεται σε συνθήκες δωματίου (πιθανότατα οποιουδήποτε σπιτιού ή ακόμα και γυμναστήριου) εκτός ίσως μόνον με το ειδικό κωπηλατήριο.
Στα κάθε λογής υποκατάστατα λοιπόν που αναζητά εκείνος και όλοι μας, κρύβονται -φοβάμαι- και άλλες μεγάλες παγίδες.
Η Φύση ακολουθεί αδήριτες νομοτέλειες, ενισχύει γενναιόδωρα καθετί που ασκείται αλλά για να το πετύχει, αντλεί ανελέητα πόρους από οτιδήποτε αδρανεί. Βλέπουμε την κουπιά μας να βελτιώνεται αλματωδώς με την τακτική επανάληψη ακριβώς χάρη στην απόλυτη εξειδίκευση των νευροφυτικών ερεθισμάτων. Προοδεύουν προτιμησιακά οι συγκεκριμένοι εθισμοί και oi συγκεκριμένες συναρμογές, όμως οι παραπλήσιες δράσεις όχι μόνον δεν συμπαρασύρονται στην πρόοδο, αλλά αντίθετα τείνουν να αποδυναμώνονται. Στο καγιάκ επιδόσεων οι αθλητές απαγορεύεται να αλλάζουν τύπο κουπιού και γωνία. Στους ποδηλάτες ακόμα και οι ελάχιστες αλλαγές των ρυθμίσεων τους πισωγυρίζουν για μήνες. Στους πυγμάχους -αυτούς τους δυνατούς- μαίνεται μία ατέλειωτη διαμάχη απόψεων αν πρέπει ή όχι να γυμνάζονται με βάρη. Οι πιανίστες και οι κλασσικοί κιθαριστές αποφεύγουν να υποβάλλουν τα δάχτυλά τους σε οποιαδήποτε αλλότρια καταπόνηση.
Το περιηγητικό καγιάκ -εξάλλου- έχει μία ιδιαιτερότητα που δύσκολα συναντιέται αλλού στον αθλητισμό. Οι μύες του ώμου και του αγκώνα απολαμβάνουν τη σπάνια ευκαιρία να εργάζονται για πολλές συνεχόμενες ώρες με τέτοιες χαμηλές εντάσεις και ρυθμούς, που να προσεγγίζουν περιοδικά αλλά χωρίς να ξεπερνούν το τοπικό γαλακτικό αναερόβιο κατώφλι. Αυτή η παρατεταμένη υπεραιμία, με τον κάματο να πλησιάζει μεν αλλά να αναστέλλεται διαρκώς, παρέχει το ιδεωδέστερο μικροπεριβάλλον όχι μόνον για τις βιοχημικές αλλά και για τις ανατομικές προσαρμογές που αποτελούν τη βάση της αντοχής. Την πύκνωση και διεύρυνση του πλέγματος των τριχοειδών αιμοφόρων αγγείων αλλά και τη μεγέθυνση και πολλαπλασιασμό των μιτοχονδρίων στη μυϊκή ίνα. Η καθεαυτού δύναμη, με την έννοια της οικοδόμησης μυϊκής μάζας και της ικανότητας υπερνίκησης μεγαλύτερων αντιστάσεων προάγεται επίσης, με ύστερους ρυθμούς.
Δεν έχω βέβαια την παραμικρή επιφύλαξη για δραστηριότητες που ανεβάζουν το αναπνευστικό αναερόβιο κατώφλι, σαν το τρέξιμο, την ποδηλασία, το κολύμπι ή τις παιδιές, ασκήσεις κινητικότητας και ευελιξίας και διακριτική τόνωση όσων μυών του κορμού, κοιλιακών και ραχιαίων, αναλαμβάνουν στο καγιάκ ισομετρικό έργο. Μπλέκοντας όμως τα χέρια με μπάρες, αλτήρες, ελατήρια και λάστιχα, από θέληση να τα διατηρήσουμε σε καλή φόρμα τη νεκρή περίοδο, φοβάμαι μην κάνουμε περισσότερο κακό παρά καλό και γκρεμίζουμε ασυλλόγιστα όσα έχουμε χτίσει.
Γιατί και την εδραιωμένη κινησιολογία αναστατώνουμε και τις εγκατεστημένες συναρμογές αποσυντονίζουμε και -έστω από ακατανίκητο πειρασμό- παρασυρόμαστε να δουλεύουμε με μεγαλύτερες αντιστάσεις και να παραβιάζουμε ανηλεώς το γαλακτικό κατώφλι. Στις μεγάλες αντιστάσεις όμως, μεγαλύτερες μόλις του 15% της μέγιστης δύναμης, η σύσπαση των μυών φράζει τα αιμοφόρα αγγεία που με τον καιρό τείνουν να συρρικνώνονται και να αναστομώνονται, ενώ σε περιβάλλον υψηλών συγκεντρώσεων γαλακτικού οξέος, περισσότερου από αυτό που προλαβαίνει να αποδομηθεί ή να αποχετευθεί, τα μιτοχόνδρια φθείρονται και ψοφάνε. Τόμπολα !
Μπορεί φυσικά έτσι να αυξάνουμε θεαματικά τη μέγιστη δύναμη και να θαυμάζουμε αυτάρεσκα τους γαστέρες μας να ζωγραφίζονται εντυπωσιακοί, η πεποίθηση όμως πως αυτή η υπεροπλία θα εξαργυρωθεί την ερχόμενη άνοιξη στο γιαλό, να αποδειχθεί απατηλή ψευδαπάτη.
Και πριν κρίνετε κάποιοι ίσως υπερβολικά τα παραπάνω θυμηθείτε πόσες φορές στον αθλητισμό έχετε συγκρουστεί με το παράλογο, αθλητές με φαινομενικά υποδεέστερα σωματικά προσόντα να υπερτερούν σε επιδόσεις…