Thread Rating:
  • 0 Vote(s) - 0 Average
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Ημιτελείς γύρος Σαμοθράκης
#1
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία που έζησα στις αρχές του Αυγούστου στο νησί των ανέμων. Είναι η δεύτερη φορά που επιχειρώ στο νησί την τελευταία 5ετία.
Αφού βόλεψα το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ του λιμανιού με κόστος 3€ ανά ημέρα, φορτώνω το καγιάκ στο πλοίο των 15:30 πληρώνοντας 30€ για να πάω(η λογική του κυρίου που αξιολογούσε το κόστος μεταφοράς ήταν ότι έπρεπε να πληρώσω σύμφωνα με τα μέτρα του σκάφους!!!!). Όπως και νά΄χει, κατεβαίνω Καμαριώτισα στις 18:00 περίπου και αναχωρώ προς τα αντολικά στις 19:00. Πορεία με άπνοια σχεδόν και κατά τις 21:00 φτάνω στον πύργο του Φονιά όπου και κατασκηνώνω. Γνωστό μέρος για ελεύθερη κατασκήνωση, κάτι που που συμβαίνει "κατά κόρον" στο νησί. Μαγείρεμα, ύπνος και το πρώί της επομένης έχω ένα βορειοανατολικό 3αράκι να με υποδέχεται. Το σχέδιο λέει στάση στου Κήπους, γνωστή παραλία με μαύρο/γκρί βότσαλο, το τέλος της ανατολικής διαδρομής απο στερια του νησιού, και κατόπιν αναχώρηση για τον Βάτο, παραλία χωρίς πρόσβαση από στεριά, εξαιρώντας ένα δύσβατο μονοπάτι. Στους Κήπους λοιπόν, το 3αράκι γίνεται 5άρι μόλις στρίβω για να πάρω την κάτω πλευρά του νησιού. Τον αέρα πλέον τον έχω πίσω μου και με σπρώχνει. Επανεκκινώ από Κήπους προς το ομορφότερο και πιο "άγριο" κομάτι του νησιού με τον αέρα να με σπρώχνει, χωρίς να κωπηλατώ στα 6km/h σχεδόν. ΟΚ ώς εδώ. Πλησιάζοντας στο Γυάλι αρχίζουν να με χτυπούν οι έντονοι καταβατικοί άνεμοι από το κέντρο του νησιού, κάτι που το είχαν κατά νου, άλλα δεν περίμενα να είναι τόσο δυνατοί. Επιχειρώ συνεχώς στηρίξεις και γρήγορες κοντές κουπιές, "ρίχνω" στο σκάφάκι στον πλευρά του ανέμου συνεχώς. Όπως και νάχει βγαίνουν τα τελευταία 3 χιλιόμετρα και αισίως φτάνω στο Βάτο.
Οφείλω να διευκρινήσω ότι, το μέρος το θεωρώ το ομορφότερο του νησιού. Μαζί με την Παχιά άμμο είναι οι μόνες παραλίες με άμμο. Τα πλατάνια κατεβαίνουν μεχρι την ακτή σχεδόν, η θάλασσα βαθιά και καθαρή, βραχοσπηλιές και διαδρομές, ακολουθόντας τον χείμαρο προς το εσωτερικό του νησιού, που σε οδηγούν σε βάθρές γεμάτες με πεντακάθαρο παγωμένο νερό. Εδώ θα εκτυλιχθεί και το τελευταίο δραματικό μέρος της ιστορίας.
Βρίσκω κατασκηνωμένους περί του 100 "εναλακτικούς" θαμώνες της περιοχής. Η αρχική σκέψη να κατασκηνώσω κοντά στην παραλία για να έχω κοντά το καγιάκ καταρίπτετε από τον δυνατό αέρα και το ήλιο που χτυπά ανελεήτα. Περισσότερο για δικό μου άλλοθι, ρωτάω δυο λεβέντες εάν, την προηγουμενη εβδομάδα που είχε δυνατό μπουρίνι στη Θάσο όπου βρισκόμουν, είχε κατεβάσει νερό το ποτάμι. Μου δείχνουν τα σημεία που περασε το νερό οπότε και κατασκηνώνω στο μερος που βρισκόταν κι αυτοί. Μαγειρεύω, τρώω το μεσημεριανό μου και αφού τελειώσω το στήσιμου και το συμμάζεμα ανεβαίνω πρός τα επάνω για την πρώτη βάθρα. Σε μισή ώρα είμαι μέσα στο παγωμένο νερό. Κατά τις 8 επιστρέφω στην παραλία. Χτυπά το κινητό μου. Φίλος με συμβουλεύει να φύγω γιατί ο καιρός αλλάζει και η νομαρχία ενημερώνει για έντονα καιρικά φαινόμενα. Τι λέει ο άνθρωπος ... φεύγεις απ΄τον παράδεισο!!!
Βραδυνό κι ο αέρας δυναμώνει. Κατεβαίνω στην παραλία, συμμαζεύω το σκαφάκι και καθομαι με μια παρέα μπροστα στη φωτιά. Απέναντι στην Ίμβρο οι κεραυνοί χτυπούν κάθε 5 λεπτά. Με την ελπίδα ότι θα ακολουθήσω το πρόγραμμά μου(εγερτήριο στις 6-7) χαιρετώ και πάω για ύπνο. Ο θόρυβος στη σκηνή από τον αέρα είναι αρκετός. Κατά τις 3 ξυπνάω από τις σταγόνες τις βροχής και το θόρυβο των υπολοίπων που μετακινούνται σε άλλο σημείο. Να σημειωθεί ότι η πλειονότητα των συν...κατασκηνωτών μου ήταν στημένοι με αιώρες πρόχειρα νάυλον και μισοστημένα σκηνάκια. ΕΓΩ ΌΜΩΣ έχω την καλή μου τη σκηνή, δοκιμασμένα αδιάβροχη οπότε ΔΕΝ ΦΕΎΓΩ! Κατά τις 5 το πρωί λοιπόν, και ενώ συνεχίζω να είμαι ξυπνητός από το θόρυβο ακούω ενά υπόκοφο ήχο να με πλησιάζει. Την επόμενη στιγμή ο πλυμηρισμένος χείμαρος με αρπάζει, μέσα στη σκηνή κι αρχίζει να με παρασέρνει πρός τη θάλασσα. Κουτρουβαλόντας και χτυπόντας στα βράχια προσπαθώ να κρατήσω τα πόδια μπροστα και να προστατεψω το κεφάλι μου με τα χέρια. Εν τέλει καταλήγω στη θάλασσα και αρχίζω να βυθίζομαι. Τότε συνειδητοποιώ ότι ... μάλλον πνίγομαι και αρχίζω να ψάχνω για ραφή ή καποιο σημείο να σκίσω το αντίσκηνο. Προφανώς τα κατάφερα ή από τη διαδρομή πρός τη θάλασσα είχε ήδη σκιστεί. Βγαίνω στην επιφάνεια στα 100 μέτρα από την ακτή περίπου με τον αέρα να με σπρώχνει δυτικά. Δοκιμάζω να κολυμπήσω ελεύθερο, τίποτα. Καταλήγω σε πρόσθειο με βουτιές για να αποφύγω τον αέρα. Βγαίνω ναυαγός πλέον, λίγο πιο πέρα από το καγιακ. Στην κυριολεξία είχα μόνο τα ρουχα μου, βρεγμένα και με τη βροχή και τον αέρα να ρίχνουν. ΕΥΤΥΧΏΣ θυμάμαι ότι στο πίσω ταμπούκι έχω πάντα για αλουμινοκουβέρτα. Τη βγάζω τυλίγομαι και προσπαθώ να ηρεμήσω για να σκεφτώ. Ανακαλύπτω ότι έχω χτυπήματα στο δεξί πόδι στα πλευρά και αρχίζω σιγά σιγά να πονάω οπότε η μοναδική επιλογή είναι να βρώ κόσμο. Πρέπει όμως να περάσω το δεύτερο ρέμα που έχει σχηματιστεί. Για να φωνάξω ούτε λόγος. Ο θόρυβος είναι τέτοιος που ίσα ίσα με ακούω. Τελικά ξεκινώ ξυπόλητος. Περνάω και φτάνω σε μια παρέα παιδιών που ήταν κάτω από ένα νάυλον τυλιγμένοι με οτιδήποτε περιμόνοντας τη σειρά τους για να μπουν στο μοναδικό σκηνάκι που δεν είχε πλημμυρίσει. Τους αφουγούμε το συμβάν και μου δίνουν ένα σκαμπό για να καθήσω.
Από δώ και πέρα αρχίζω πλέον να σχεδιάζω τα επόμενα βήματα. Ανάβουν φωτιά κατά τις 8 και καταφέρνουμε να στεγνώσουμε τα ρούχα μας. Επειδή δεν μπορώ να περπατήσω καλά πηγαίνει ο, φίλος πλέον, Λευτέρης και μου φέρνει τα μοναδικά πράγματα που δεν πήρε το ποτάμι: το κουπί, το σωσίβιο και τα παπούτσια μου. Η βροχή σταματά κατά τις 10 οπότε και αποφασίζω να φύγω ακολουθώντας το μονοπάτι προς την Παχιά άμμο, έχοντας ήδη συνεννοηθεί τηλεφωνικά για να με παραλάβουν το απόγευμα. Τα παιδιά προσπαθούν να με αποτρέψουν άλλα δεεεν... Τελικά έρχεται μαζί μου ένα παλικάρι. ο Αντώνης ο οποίος ήταν και αυτός που με βοήθησε στο μεγαλύτερο βαθμό. Το μονοπάτι δύσβατο με σημεία αναρρίχησης, με φοβερή θέα(υπό άλλες συνθήκες θα το χαιρόμουν ιδιαίτερα). Η διαδρομή όπως μου περιγράφει είναι γύρω στις 2 ώρες. Να σημειωθεί ότι όλη τη διαδρομή την έβαλε ξυπόλητος. Αισίως καταλήγουμε σε χωματόδρομο και μετά από 2-3 χιλιόμετρα περπάτημα και αφού χαιρετηθούμε καταλήγω στο αναψυκτήριο/ταβέρνα των αδελφών και φίλων πλέον Γιάννη και Νίκου.
Είμαι σίγουρος ότι σας κούρασα. Επίσης δεν διαθέτω φωτογραφίες.... Ίσως κάποιοι από εσάς να μονολογήσουν "καλά να πάθεις μ...α που κατασκήνωσες μεσα στην κήτη" ...και θά΄χουν δίκιο.
Με την περιγραφή του συμβάντος όμως θεωρώ ότι έχω τη δυνατότητα να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που με βοήθησαν, το Λευτέρη, την Τάνια, τον Αντώνη, το Νικόλα, το Γιαννη, το Νικο, το Γιώργο και ολους όσους ενδιαφερθηκαν για μένα, ανθρώπους νέους χωρίς επιθετα και με διαφορετική αντίληψη και κοσμοθεωρία από τη δικιά μου.

Για να κλείσω:
Ο γύρος δεν έκλεισε θα το δούμε για τον Οκτωβρη.
Επίσης, το σκηνικό διδραματίσθηκε στις 7 Αυγούστου. Προχθές Δευτέρα 25 Αυγούστου μου τηλεφώνησε  ο Δημήτρης, ψαράς από τα Μουδανιά Χαλκιδικής ο οποίος ενώ ψάρευε έξω απο το Ποσείδι βρήκε έναν από τους αδιάβροχους σάκους που είχα στη σκηνή με το πορτοφόλι μου, το τηλέφωνο, GPS κα. Παιδιά δεν είναι παραμύθι. Ήδη τον παρέλαβε συγγενής μου στη Θεσ/κη.
Reply


Messages In This Thread
Ημιτελείς γύρος Σαμοθράκης - by thanassis - 08-27-2014, 04:53 PM

Forum Jump:


Users browsing this thread: 1 Guest(s)