07-08-2012, 12:31 PM
Στο ενδιάμεσο επίπεδο εμπειρίας και εξάσκησης, που βρίσκομαι, και με πολύ νωπές ακόμα τις αναμνήσεις από τα πρώτα μου βήματα, καταλαβαίνω καλά ότι το πιο βασανιστικό ερώτημα που μαστιγώνει την ψυχολογία όσων προσεγγίζουν για πρώτη φορά την προοπτική του σιτ – ιν είναι αυτό της διαβόητης αστάθειας.
Και είναι απόλυτα δικαιολογημένο, γιατί για καθέναν φυσιολογικό άνθρωπο το ζητούμενο είναι να βρει το μέσον να απολαμβάνει ανέμελος τη φύση και τη θάλασσα, χωρίς να του ζητείται να γίνει και σχοινοβάτης.
Οι παραστάσεις όμως που έχει περισυλλέξει του θυμίζουν ανήμερα αγρίμια, που τιμωρούν εκδικητικά ρίχνοντας στο χώμα τον θρασύ αναβάτη τους και μετά τον ποδοπατάνε κιόλας.
Γιατί πόσο αλλιώτικο είναι, στην πρώτη στραβή να σε τουμπάρει μονομιάς και να σε αναποδογυρίζει αδιαπραγμάτευτα, εγκλωβισμένο μάλιστα σ’ έναν στενό θαλαμίσκο και χαλινωμένο με λαστιχένια ζωστήρα. Δε θα ‘μαστε καλά…
Έτσι -και πολύ το άργησα- σκέφτηκα ότι εξαιρετικά γόνιμο θα ήταν ένα κεφάλαιο όπου θα συζητάμε ειδικά αυτό το ζήτημα και θα συγκεντρώνουμε σχετική πληροφορία, αναμφίβολα πολύ χρήσιμη στους πιο αρχάριους φίλους αλλά και σε όλους μας.
Ας ξεκινήσουμε με την περιγραφή των πρώτων μας στιγμών -για να ξέρουν όσοι μας διαβάσουν με ποιους αληθινά έχουν να κάνουν- και αργότερα περνάμε σε θεωρητικές αναλύσεις.
Βασικό μέλημα να απαλύνουμε την αρχική φοβία και να προτείνουμε τακτικές για να συντομέψουν οι άλλοι τη μακρά πορεία της εξοικείωσης, που ίσως διανύσαμε οι ίδιοι....
***
Δεν υπάρχει καλλίτερο ξεκίνημα από την υπενθύμιση της απίστευτης ατάκας του φίλου Νίκου …, με το κόκκινο prijon barracuda -καλή του ώρα- στο συμπόσιο του Ξυλοκάστρου, το 2008.
"...Αν στην αρχή ένιωθα ανασφάλεια; Τα βλέφαρά μου να τρεμοπαίζανε νόμιζα πως θα ανατρεπόμουνα…"
Τρεις μόλις εβδομάδες νωρίτερα είχα αποκτήσει το Kodiak με κάπως δραματικό τρόπο. Ο Γεωργαράκης -γνωριζόμασταν ήδη καιρό- να προσπαθεί να με μεταπείσει, με θεωρούσε ανέτοιμο για τέτοιο σκάφος. Έλα όμως που εγώ πέρναγα κρυφά όλο το χειμώνα να το χαζεύω στη βιτρίνα. Ήμουνα μαγεμένος, δεν έπαιρνα από λόγια. Το απαίτησα -σχεδόν με καυγά- πετώντας και την εξυπνάδα μου: Ετούτο ή κανένα, μόνον αυτό διασώζει την αξιοπρέπειά μου… Ήτανε -βλέπετε- πανέμορφο, μεταμοντέρνο γλυπτό αντάξιο του μουσείου μοντέρνας τέχνης της Ν. Υόρκης.
Καλάα, Γιώργοο, …Κυριακή κοντή γιορτή… τραγουδούσε σαρκαστικά ο μυστικός χορός.
Η πρώτη δοκιμή, Κυριακή πρωί, σε θάλασσα καθρέφτη. Δεν είχα την παραμικρή εμπειρία, ούτε γνώση, ούτε και συστολή - μόνο ευθυμία, αλαζονεία και παντελή άγνοια κινδύνου. Δεν υποψιαζόμουν καν πως στο νερό χρειάζεται ειδική τεχνική, έστω για να καθίσεις σ’ ένα τέτοιο σκάφος.
Ψυχρολουσία ανείπωτου μεγέθους. Τρεις απανωτές απόπειρες εισόδου αποτυχημένες παταγωδώς να ξεπλένουν την έπαρση και μαύρες σκιές απαισιοδοξίας να πολιορκούν τη σκέψη, σαν πεινασμένα αιμοβόρα όρνεα.
Τελικά κάποτε κάθισα, κεντραρίστηκα κάπως και ολοκλήρωσα απροβλημάτιστα μία διαδρομή 4 ν.μ. μπρος – πίσω κατά μήκος της ακτής. Για να στρέψω βλέμμα στην παραλία ούτε λόγος, δύο ώρες αγκυλωμένος μπροστά, με παρωπίδες. Ένας κόκκος άμμου ενοχλούσε ασταμάτητα ανάμεσα στα δάχτυλα του ποδιού. ΔΕΝ τόλμησα να τα τρίψω μεταξύ τους για να τον διώξω – το δίχως άλλο θα έπεφτα…
Θυμάμαι όμως με συγκίνηση ότι, στην έξαλλη εκείνη κατάσταση, δεν εμποδίστηκα να θαυμάσω και να εκπλαγώ με δύο πρωτόγνωρα δεδομένα: Την ευθυπλοΐα και την απόδοση. Τροχοδρομούσε σαν τρένο και συνέχιζε να γλιστράει αθόρυβα για σχεδόν μισό λεπτό της ώρας, χωρίς κουπί…!
Το επόμενο διάστημα, εξάσκησα την υγρή έξοδο και επιστροφή, όπως την είχε περιγράψει ο Σταύρος με την παράδοση της αντλίας και του πλωτήρα κουπιού, και ανέκτησα αρκετή απερισκεψία για να τολμήσω -κάκιστα- μοναχικό διάπλου 5 ν.μ. και άλλα απαράδεκτα. Εξακολουθούσα όμως να αγνοώ και τις πιο στοιχειώδεις τεχνικές πλοήγησης, ενώ η λέξη στήριξη μου διέφευγε ακόμα και ακουστικά.
Έστριβα παλεύοντας αλλεπάλληλες κουπιές προώθησης από την ίδια πλευρά και απέφευγα επιμελώς τους λουόμενους, γιατί δεν ήξερα ότι τα καγιάκ φρενάρουν…
Θα επανέλθω με την αφήγηση της σταδιακής κατάκτησης, μίας – μίας, των τεχνικών, που όπως επαναλαμβάνω σε κάθε ευκαιρία είναι όλη η γλύκα του ζητήματος.
Και είναι απόλυτα δικαιολογημένο, γιατί για καθέναν φυσιολογικό άνθρωπο το ζητούμενο είναι να βρει το μέσον να απολαμβάνει ανέμελος τη φύση και τη θάλασσα, χωρίς να του ζητείται να γίνει και σχοινοβάτης.
Οι παραστάσεις όμως που έχει περισυλλέξει του θυμίζουν ανήμερα αγρίμια, που τιμωρούν εκδικητικά ρίχνοντας στο χώμα τον θρασύ αναβάτη τους και μετά τον ποδοπατάνε κιόλας.
Γιατί πόσο αλλιώτικο είναι, στην πρώτη στραβή να σε τουμπάρει μονομιάς και να σε αναποδογυρίζει αδιαπραγμάτευτα, εγκλωβισμένο μάλιστα σ’ έναν στενό θαλαμίσκο και χαλινωμένο με λαστιχένια ζωστήρα. Δε θα ‘μαστε καλά…
Έτσι -και πολύ το άργησα- σκέφτηκα ότι εξαιρετικά γόνιμο θα ήταν ένα κεφάλαιο όπου θα συζητάμε ειδικά αυτό το ζήτημα και θα συγκεντρώνουμε σχετική πληροφορία, αναμφίβολα πολύ χρήσιμη στους πιο αρχάριους φίλους αλλά και σε όλους μας.
Ας ξεκινήσουμε με την περιγραφή των πρώτων μας στιγμών -για να ξέρουν όσοι μας διαβάσουν με ποιους αληθινά έχουν να κάνουν- και αργότερα περνάμε σε θεωρητικές αναλύσεις.
Βασικό μέλημα να απαλύνουμε την αρχική φοβία και να προτείνουμε τακτικές για να συντομέψουν οι άλλοι τη μακρά πορεία της εξοικείωσης, που ίσως διανύσαμε οι ίδιοι....
***
Δεν υπάρχει καλλίτερο ξεκίνημα από την υπενθύμιση της απίστευτης ατάκας του φίλου Νίκου …, με το κόκκινο prijon barracuda -καλή του ώρα- στο συμπόσιο του Ξυλοκάστρου, το 2008.
"...Αν στην αρχή ένιωθα ανασφάλεια; Τα βλέφαρά μου να τρεμοπαίζανε νόμιζα πως θα ανατρεπόμουνα…"
Τρεις μόλις εβδομάδες νωρίτερα είχα αποκτήσει το Kodiak με κάπως δραματικό τρόπο. Ο Γεωργαράκης -γνωριζόμασταν ήδη καιρό- να προσπαθεί να με μεταπείσει, με θεωρούσε ανέτοιμο για τέτοιο σκάφος. Έλα όμως που εγώ πέρναγα κρυφά όλο το χειμώνα να το χαζεύω στη βιτρίνα. Ήμουνα μαγεμένος, δεν έπαιρνα από λόγια. Το απαίτησα -σχεδόν με καυγά- πετώντας και την εξυπνάδα μου: Ετούτο ή κανένα, μόνον αυτό διασώζει την αξιοπρέπειά μου… Ήτανε -βλέπετε- πανέμορφο, μεταμοντέρνο γλυπτό αντάξιο του μουσείου μοντέρνας τέχνης της Ν. Υόρκης.
Καλάα, Γιώργοο, …Κυριακή κοντή γιορτή… τραγουδούσε σαρκαστικά ο μυστικός χορός.
Η πρώτη δοκιμή, Κυριακή πρωί, σε θάλασσα καθρέφτη. Δεν είχα την παραμικρή εμπειρία, ούτε γνώση, ούτε και συστολή - μόνο ευθυμία, αλαζονεία και παντελή άγνοια κινδύνου. Δεν υποψιαζόμουν καν πως στο νερό χρειάζεται ειδική τεχνική, έστω για να καθίσεις σ’ ένα τέτοιο σκάφος.
Ψυχρολουσία ανείπωτου μεγέθους. Τρεις απανωτές απόπειρες εισόδου αποτυχημένες παταγωδώς να ξεπλένουν την έπαρση και μαύρες σκιές απαισιοδοξίας να πολιορκούν τη σκέψη, σαν πεινασμένα αιμοβόρα όρνεα.
Τελικά κάποτε κάθισα, κεντραρίστηκα κάπως και ολοκλήρωσα απροβλημάτιστα μία διαδρομή 4 ν.μ. μπρος – πίσω κατά μήκος της ακτής. Για να στρέψω βλέμμα στην παραλία ούτε λόγος, δύο ώρες αγκυλωμένος μπροστά, με παρωπίδες. Ένας κόκκος άμμου ενοχλούσε ασταμάτητα ανάμεσα στα δάχτυλα του ποδιού. ΔΕΝ τόλμησα να τα τρίψω μεταξύ τους για να τον διώξω – το δίχως άλλο θα έπεφτα…
Θυμάμαι όμως με συγκίνηση ότι, στην έξαλλη εκείνη κατάσταση, δεν εμποδίστηκα να θαυμάσω και να εκπλαγώ με δύο πρωτόγνωρα δεδομένα: Την ευθυπλοΐα και την απόδοση. Τροχοδρομούσε σαν τρένο και συνέχιζε να γλιστράει αθόρυβα για σχεδόν μισό λεπτό της ώρας, χωρίς κουπί…!
Το επόμενο διάστημα, εξάσκησα την υγρή έξοδο και επιστροφή, όπως την είχε περιγράψει ο Σταύρος με την παράδοση της αντλίας και του πλωτήρα κουπιού, και ανέκτησα αρκετή απερισκεψία για να τολμήσω -κάκιστα- μοναχικό διάπλου 5 ν.μ. και άλλα απαράδεκτα. Εξακολουθούσα όμως να αγνοώ και τις πιο στοιχειώδεις τεχνικές πλοήγησης, ενώ η λέξη στήριξη μου διέφευγε ακόμα και ακουστικά.
Έστριβα παλεύοντας αλλεπάλληλες κουπιές προώθησης από την ίδια πλευρά και απέφευγα επιμελώς τους λουόμενους, γιατί δεν ήξερα ότι τα καγιάκ φρενάρουν…
Θα επανέλθω με την αφήγηση της σταδιακής κατάκτησης, μίας – μίας, των τεχνικών, που όπως επαναλαμβάνω σε κάθε ευκαιρία είναι όλη η γλύκα του ζητήματος.