Γιατί το θαλάσσιο καγιάκ δεν είναι διαδεδομένο στην Ελλάδα;

[Pai Mei]

Θα προσπαθήσω κι εγώ να διατυπώσω κάποιες σκέψεις αναφορικά με το θέμα.

Νομίζω ότι για να λάβει μαζικές διαστάσεις το οτιδήποτε θα πρέπει κατ' αρχάς να δούμε κατά πόσον ο γενικός πληθυσμός πληροί τα βασικά κριτήρια που θα του επιτρέψουν να ασχοληθεί με το αντικείμενο συστηματικά και επί μακρόν. Και αντιστρόφως αν το αντικείμενο μπορεί να καλύψει τον χρήστη του ψυχικά και συναισθηματικά, χωρίς εξεζητημένο κόστος. Για παράδειγμα, στο υποθετικό ερώτημα "γιατί δεν είναι διαδεμένο το θαλάσσιο σκι στην Ελλάδα", μια προφανής απάντηση θα εμπεριείχε το ιδιαίτερα υψηλό του κόστος. Και ένα άλλο σκέλος, την χρονοβόρο εκμάθηση ακόμα και της βασικής τεχνικής προκειμένου έστω "να σταθεί κανείς στα πόδια του".

Γιατί, όμως, ένα τόσο προσιτό αντικείμενο ενασχόλησης (με μικρό σχετικά αρχικό κόστος απόκτησης και σχεδόν μηδενικό κόστος ενασχόλησης), και τόσο εύκολο στη χρήση για όλο το φάσμα ηλικιών κ.λπ, όσο το καγιάκ έχει φτάσει να απασχολεί μόλις μερικές δεκάδες ανθρώπων σε όλη την Ελλάδα; Αυτά τα δύο αντικειμενικά στοιχεία (χαμηλό κόστος, ευκολία χρήσης) είναι ξεκάθαρα υπέρ του, οπότε θα πρέπει να αναζητήσουμε αλλού τις αιτίες.

Θα έλεγα ότι υπ'αρ. 1 αιτία όλα αυτά τα χρόνια ήταν η ανυπαρξία προβολής του. Ο κόσμος δεν το γνωρίζει, απλά. Πάρα πολλές φορές στα ταξίδια που κάναμε με την ομάδα, ανά την Ελλάδα, αντικρίζαμε αποσβολωμένους ανθρώπους που κατά δήλωσή τους αυτά τα σκάφη (σ.σ. sit-in) "τα έβλεπαν για πρώτη φορά στη ζωή τους!". Tο καγιάκ είναι στο μυαλό των περισσοτέρων ταυτισμένο με την εικόνα των νοικιάρικων σαπακίων των ξενοδοχείων, κάτι αντίστοιχο με το θαλάσσιο ποδήλατο, για μικρές βόλτες στην παραλία.
Η τεράστια ιστορία αυτού του πλωτού, τα επικά ταξίδια που έχει επιχειρήσει και φέρει σε πέρας, η τρομερή αξιοπλοϊα του, όλη η κουλτούρα αυτού του κωπήλατου σκάφους, είναι ένα εντελώς άγνωστο κεφάλαιο για τον Έλληνα.

Και έρχομαι στο θέμα της προβολής. Εγώ αν ήμουν έμπορος, δηλαδή αν είχα άμεσο συμφερόν με το να διαδοθεί και το να διαδοθεί ΣΩΣΤΑ το άθλημα, θα έκανα εκατοντάδες πράγματα προκειμένου κατ' αρχάς ο κόσμος να το γνωρίσει, να έρθει σε επαφή. Θα έριχνα demo σκάφη συνέχεια στη θάλασσα, θα έστελνα άρθρα και δελτία τύπου στον Τύπο, θα καλούσα τηλεοπτικές εκπομπές, θα οργάνωνα event... υπάρχουν άπειρα πράγματα που θα μπορούσε να κάνει κανείς για να προσελκύσει κόσμο, από το να κάθεται στο μαγαζί του και να περιμένει να μπει ο πελάτης μέσα.
Αυτό θα ήταν το πρώτο βήμα.
Το επόμενο θα ήταν να δώσω στον κόσμο να καταλάβει ότι είναι μία ενασχόληση παντούς καιρού και πάσης ηλικίας, και το τρίτο θα ήταν να εκπαιδεύσω αυτόν τον κόσμο ώστε να μπορεί να το απολαμβάνει επί μακρόν με ασφάλεια.

Eδώ υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμμα "marketing".

Αν γίνει γνωστή η ενασχόληση, διαλυθούν διάφοροι μύθοι περί αυτής και χτιστεί η ανάλογη κουλτούρα σιγά-σιγά, το θαλάσσιο καγιάκ θα μπορούσε να αποκτήσει πολλαπλάσιο και κυρίως ΦΑΝΑΤΙΚΟ κοινό.

Σίγουρα η κουλτούρα του νεοέλληνα που όνειρό του είναι να μπει στο σκάφος με τις δύο 250άρες για να πάει στη Τζια για ΜΑΣΑ αποτελεί ένα μικρό εμπόδιο, αλλά αυτά αλλάζουν... Ειδικά τώρα που η αμόλυβδη έφτασε τα 2 ευρώ.