Thread Rating:
  • 0 Vote(s) - 0 Average
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Οι τεχνικές πλοήγησης και στήριξης στα σιτ ιν.
#21
Γιωργο εχεις σκεφτει σοβαρα να γραψεις κανενα βιβλιο? Πραγματικα απιθανος..Συνεχισε περιμενουμε εναγωνιως, την συνέχεια στα υπεροχα αναγνωσματα σου Wink
[Image: 179489_160502843996924_143225812391294_2...4975_n.jpg]
Leave it to Random to needlessly complicated things
Reply
#22
(07-24-2012, 12:02 PM)Random link Wrote: Γιωργο εχεις σκεφτει σοβαρα να γραψεις κανενα βιβλιο?
Το σοβαρό γράψιμο,  καλέ μου φίλε,  είναι πολύ ηρωικό εγχείρημα,  ασύγκριτα περισσότερο  -αλίμονο- από τον διάπλου των πέντε ωκεανών της Γης με καγιάκ.
Γιατί μπορεί να φθάνεις στο πέρας αλώβητος,  και όμως να έχεις συντριβεί...!

Reply
#23
Μπορείς εύκολα να τεντώσεις ελαφρά μία πακτωμένη μπετόβεργα και να την αφήσεις να δονηθεί,  όσο όμως δονείται είναι δύσκολο να τη σταματήσεις.  Το μέγεθος της δυσκολίας σου  -μάλιστα-  προσμετριέται άμεσα,  από τον τρόπο που παρασύρεται στη δόνηση το μπετόν!
Πώς,  άραγε,  συμβαίνουν αυτά τα περίεργα...;
Υπάρχει στη Φύση μία μορφή δυνάμεων που λέγονται αδρανειακές.  Η βαθύτερη αιτία τους δεν είναι ακόμα καλά γνωστή στους φυσικούς,  για τις ανάγκες της δικής μας ανάλυσης όμως  αρκoύν τα εμπειρικά συμπεράσματα που βγαίνουν από τον δεύτερο νόμο του Νεύτωνα. 
Σύμφωνα με τον Νεύτωνα,  λοιπόν,  οι αδρανειακές δυνάμεις εκδηλώνονται,  όταν υλικές μάζες αλλάζουν την κινητική τους κατάσταση,  υποβάλλονται δηλαδή σε επιταχύνσεις ή επιβραδύνσεις.
Το ενδιαφέρον είναι,  ότι ακόμα και μικρές μάζες μπορούν να αναπτύσσουν  μεγάλες δυνάμεις,  αρκεί μεγάλες να είναι οι επιταχύνσεις.  Το κρυμμένο μυστικό δεν βρίσκεται ούτε στη μάζα της βέργας μήτε στο πλάτος της ταλάντωσης,  βρίσκεται στο μέγεθος,  την ένταση,  των επιταχύνσεων παράπλευρα από τη θέση της ισορροπίας.
Δεν είναι δύσκολο,  μ'  ένα απότομο πλευρικό τίναγμα του κορμού να μεταφέρουμε στη σπονδυλική στήλη μια διέγερση με παρόμοια χαρακτηριστικά.  Για τις ανάγκες μας,  στο καγιάκ,  δε χρειαζόμαστε επαναλαμβανόμενη ταλάντωση,  μία απλή αιώρηση που θα λιγωθεί ήρεμα στο τέλος της από μία αντίθετη μυϊκή σύσπαση,  αρκεί.
Στο μεταξύ θα έχει προλάβει να μεταδώσει την ορμή της στη λεκάνη,  ακριβώς όπως η σιδερόβεργα στην τσιμεντένια βάση της !
Με λίγη εξάσκηση μπορούμε να απελευθερώνουμε στιγμιαίες,  εκρηκτικές, διεγέρσεις και να μαζεύουμε ήπιες,  ελεγχόμενες,  αποσβέσεις.  Ο προσεκτικός παρατηρητής μάλιστα θα διακρίνει μία αδιόρατη δράση τύπου «ανάποδου τιμονιού» (countersteering),  που απλοϊκά σημαίνει ξεκινάω ανάποδα για να πάρω φόρα,  ενώ αξιοσημείωτη είναι επίσης η ελάχιστη παλινδρόμηση του κέντρου βάρους.
Ταυτόχρονα εξασκούμαστε να περιορίζουμε το πλάτος της ταλάντωσης. Συλλογιστείτε ότι στη μάχη του σκαριού με το κύμα δεν επιθυμούμε μεγάλες κλίσεις,  μόνο συντονισμένη ανάπτυξη της ροπής τη στιγμή της σύγκρουσης.  Ο καλός χρονισμός μετράει,  όπως στο υπόδειγμα με τις συγκρουόμενες χούφτες.
Οι φτασμένοι καγιάκερ δείχνουν να πλοηγούν ατάραχοι το σκάφος τους καταμεσής των κυμάτων,  γιατί έχουν εξοικειωθεί να σβήνουν τους κλονισμούς ενστικτωδώς,  πριν σχεδόν προλάβουν ακόμα να εκδηλωθούν.
Η χαρά και η συγκίνηση,  όμως,  που περιμένουν τον αρχάριο μόλις αρχίσει να κατακτά τη δεξιοτεχνία και να γεμίζει σιγουριά και αυτοπεποίθηση,  μένουν αλησμόνητες...!
Reply
#24
Όπως λέγαμε,  το παν είναι ο καλός συγχρονισμός...
Στην αρχή θέλεις να κοιτάζεις το κύμα,  να το βλέπεις να έρχεται…
Ύστερα σου φτάνει να το αφουγκράζεσαι...
Αργότερα δεν σε νοιάζει,  το οσφραίνεσαι…
Στο τέλος,…  το γεύεσαι !
Reply
#25
Και τι γεύση φίλε Γιώργο, νερό και αλάτι...δάκρυ , ιδρώτας , θάλασσα....
Πάντα ψηλά μένει η κορφή άν 'ειν και χιονισμένη,
Τόν βράχο δέρνει η θάλασσα μα πάντα βράχος μένει..
Reply
#26
Για να συνοψίσουμε και να συμπληρώσουμε λίγο τα ήδη φλύαρα,  ο καγιάκερ ελέγχει και διορθώνει ασταμάτητα την ισορροπία του με αλλεπάλληλες συντονισμένες διεγέρσεις της σπονδυλικής στήλης,  σαλεύοντας στιγμιαία τη θωρακική μοίρα,  που έχει και αξιοσημείωτα μεγάλη μάζα.  Η κεφαλή διατηρείται ατάραχη,  δεν ακολουθεί την ταλάντωση αλλά μόνο εποπτεύει εγκεφαλικά την κατάσταση.
Η διαταραχή διατρέχει αστραπιαία τη ραχοκοκαλιά και τη λεκάνη και  -χάρη στη σφιχτή σύνδεση-  μεταφέρεται στη γάστρα αντιπαλεύοντας τους κλονισμούς.
Το κέντρο βάρους διατηρείται όσο το δυνατόν κεντραρισμένο,  παλινδρομώντας ανεπαίσθητα γύρω από την κατακόρυφη θέση.
Η μέση ΔΕΝ σπάει,  παρά μόνον αδιόρατα,  ελάχιστες μοίρες.  Το ασυμμάζευτο σπάσιμο  της μέσης προδίδει αδούλευτη τεχνική και η χαλιναγώγησή του προσμετρά  -ακριβώς-  τον ρυθμό προόδου!
Αντικειμενικός σκοπός είναι να διατηρείται το σκάφος αδιάκοπα οριζοντιωμένο,  προλαβαίνοντας στη γέννησή τους τις ανεπιθύμητες κλίσεις.  Η λαϊκή παροιμία δεν τα λέει και πολύ καλά.  Στις πλαγιοκοπήσεις των κυμάτων ο γιαλός γίνεται λοξός και το σκαρί εξακολουθεί να αρμενίζει ίσιο.
Reply
#27
Είπαμε,  είπαμε για την ισορροπία από την πλευρά της δράσης του αναβάτη,  ώρα είναι να αντικρύσουμε το ζήτημα της ευστάθειας και από την οπτική γωνία του σκάφους.
Φυσικά,  δεν μένει κανείς τίποτα να προσθέσει στο υπέροχο http://www.guillemot-kayaks.com/guillemo..._stability που μας έχουν χαρίσει οι σπουδαίοι ναυπηγοί της guillemot-kayaks και όλοι πρέπει να μελετάμε συνέχεια και να κατανοούμε σε κάθε του λεπτομέρεια.
Το κακό με το περιεχόμενο αυτού το έξοχου άρθρου είναι,  ότι δεν προσφέρει στον καγιάκερ τίποτα χειροπιαστό,  που να μπορεί να αξιοποιήσει άμεσα στην πράξη.
Είναι στεγνή θεωρία πολύ χρήσιμη για να ερμηνεύσουμε τη συμπεριφορά μιας γάστρας στο νερό,  όχι όμως και να την προβλέψουμε χαζεύοντας ένα σκάφος στην έκθεση.
Γι αυτό επινόησα έναν απλουστευμένο,  σχεδόν μπακαλίστικο,  τρόπο να εξετάζουμε στο λεπτό την ευστάθεια οποιουδήποτε καγιάκ και να βγάζουμε αξιοποιήσιμα συμπεράσματα με απλή οπτική περιεργασία της γάστρας του και ανυπομονώ να σας την αναπτύξω στην επόμενη συνέχεια…
Reply
#28
Φίλε Γιώργο, οι διηγήσεις σου μου φέρνουν στο μυαλό τις περιέτειες του Ζορό, που έδειχνε σε συνέχειες κάθε κυριακή μεσημέρι η κρατική τηλεόραση.

Όπως ίσως θυμούνται οι παλαιότεροι, στο τέλος κάθε επεισοδίου κάτι τρομερό είχε συμβεί στον ήρωα και περιμέναμε με αγωνία την επόμενη εβδομάδα, για διαπιστώσουμε με ποιό τρόπο την είχε γλιτώσει στο παρα πέντε.

Την ίδια αγωνία μας δημιουργεί και τώρα η αναμονή για τη συνέχεια της διήγησης.
Reply
#29
Την ίδια αγωνία είχε τότε και τώρα ο γραφιάς να σκαρώσει μια συνέχεια,  χαχα !
Reply
#30
Κάτω από το σώμα μας και το κάθισμα  απλώνει,  σαν καλοσιασμένο στρωσίδι,  το ίσαλο επίπεδο,  δηλαδή η τομή του κύτους με την επιφάνεια της θάλασσας,  τον γιαλό.
Το περίγραμμα του ίσαλου επίπεδου έχει  -λίγο ή περισσότερο-  ατρακτοειδές σχήμα,  έτσι που το πλάτος του να μεταβάλλεται από θεωρητικά μηδέν στις απολήξεις της πλώρης και της πρύμνης έως ένα μέγιστο κάπου στο μέσον,  στα όρια του πιλοτήριου.  Η αύξηση του πλάτους από τα ακριανά ελάχιστα προς το κοινό μέγιστο είναι σε όλα τα σοβαρά καγιάκ συνεχής και βαθμιαία,  γεγονός που  -όπως θα καταλάβουμε μαζί-  έχει τη σημασία του.
Για τα ζητήματα της ευστάθειας μας ενδιαφέρει όχι το μέγιστο αλλά το μέσο πλάτος του ίσαλου επίπεδου,  που είναι το πλάτος ενός νοητού παραλληλόγραμμου με ίσο μήκος  (την ίδια ίσαλο γραμμή)  και το ίδιο εμβαδόν.
Αυτό λοιπόν το πλάτος του ισοδύναμου παραλληλόγραμμου είναι που κάνει όλο το παιχνίδι της ευστάθειας και αν εξασκήσουμε το βλέμμα μας να το αποτυπώνει νοερά σε μια γάστρα,  μπορούμε να αντλούμε άμεσα όποια πληροφορία λαχταρά η ψυχούλα μας.
Ας δούμε πρώτα ποια σχεδιαστικά δεδομένα επιδρούν στο μέσο πλάτος σε κατάσταση ηρεμίας,  δηλαδή με το σκάφος οριζοντιωμένο σε γαλήνια νερά,  και συνθέτουν αυτό που ονομάζεται αρχική σταθερότητα  (initial stability)
Πρώτο και καλλίτερο το σχήμα του ίσαλου περιγράμματος,  στις λεπτομέρειες του.  Μπορεί πάντα να είναι ατρακτοειδές,  όσο όμως πιο κυρτά,  καμπυλόγραμμα,  είναι τα άκρα,  τόσο περισσότερο εισφέρουν στο μέσο πλάτος και αυξάνουν την ευστάθεια.
Αντιστρόφως,  η λογχωτή πλώρη και πρύμνη αφαιρούν από το μέσο πλάτος και ζημιώνουν τη σταθερότητα.  Με τη σειρά του,  βοηθάει την ευστάθεια και το ρόκερ,  ξενερίζοντας τις κοφτές,  μαχαιρωτές,  απολήξεις.  Προσοχή όμως,  το ρόκερ αυξάνει θεαματικά τη σταθερότητα ειδικά όταν περιορίζεται στα άκρα,  αν επεκτείνει το τόξο του κάτω από το μεσαίο τμήμα  η συμβολή του μετριάζεται,  γιατί -όπως ακριβώς κάνει και η καρίνα- σηκώνει το σκάφος ψηλά και στενεύει το ίσαλο επίπεδο.
Παρεμπιπτόντως,  όλες οι διαμορφώσεις της γάστρας που αυξάνουν την ευστάθεια,  ζημιώνουν απαξάπαντος την απόδοση.  Όπως το σκάφος προωθείται,  το νερό γλύφει τα ίσαλα κατά την εφαπτομενική έννοια και το πρωραίο κύμα αφεταιρίζεται τη γάστρα εκεί που η γωνία αυτής της εφαπτομένης με τον άξονα συμμετρίας μεγιστοποιείται.  Μεγαλύτερη γωνία συνεπαφής,  όμως,  συνεπάγεται ώθηση του νερού προς τα εμπρός,  μεγαλύτερη μεταβολή της ορμής στο νερό και συνεπακόλουθα περισσότερη ανάσχεση,  ισχυρότερη οπισθέλκουσα στο σκάφος.
Αναδύεται επομένως ένα καθολικό συμπέρασμα,  ότι η υψηλόβαθμη αρχική σταθερότητα πετυχαίνεται πάντοτε με θυσία στην απόδοση,  σε όλες τις ταχύτητες.  Ευτυχώς,  δεν μπορεί ποτέ κανένας να τα έχει όλα,  όσα και αν είναι διατεθειμένος να πληρώσει !
Θα ακολουθήσουν οι ιδιαίτερα γαργαλιστικές αναλύσεις που θα δείξουν πώς αυτό το ίδιο το μέσο πλάτος και οι μεταβολές του με το σκάφος υπό κλίση,  εκπηγάζει την περίφημη τελική ευστάθεια (final ή secondary stability)... 
Reply


Forum Jump:


Users browsing this thread: 3 Guest(s)